Φίλες και φίλοι από την Λευκίμμη
Πριν από δυο χρόνια ούτε που γνώριζα που είναι η Λευκίμμη και ας ήμουν από τα απέναντι παράλια.
Πριν από δυο χρόνια ζούσα με την ψευδαίσθιση ότι η φιλόξενη Ελλάδα, η παλικαρίσια χώρα,με τους φιλότιμους ανθρώπους ήταν κάπου στον κάμπο της Παραμυθιάς, εκεί που ο παπούς μου με την παρέα του οργάνωσαν ένα ισχυρό ανεξάρτητο κίνημα και διώξαν ιταλούς, γερμανούς, και αλβανοτσάμηδες.
Πριν δυο χρόνια ήρθε το επίσιμο ελληνικό κράτος με δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ,και ακριβώς στο ίδιο σημείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του νουνού μου ,ο γρηγόρης ο φράγκος ,σε μια μάχη με τους αλβανοτσάμηδες ,ακριβώς στο ίδιο μέρος όπου μέχρι σήμερα αγνοείται το πτώμα του ο διμοιρίτης των ΜΑΤ έδωσε την εντολή <<βαράτε τους αλβανούς να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα>>.
Προβληματίστικα έντονα για το που ανήκω,μήπως τα ΜΑΤ είχαν δίκιο,μήπως δεν είμαι έλληνας,μήπως δεν ανήκω σε αυτούς τους ξεπουλημένους ραγιάδες,τους εύκολους ρουφιάνους,τους βολεμένους στη σαπίλα που περιμένουν να φάνε από ένα ΧΥΤΑ?
Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα πως πρέπει να δώσω και εγώ έναν μεγάλο αγώνα γιατί στα απέναντι παράλια,σε μια μικρή ελλάδα του '50 δίπλα σ'ένα ποτάμι που διασχίζει την όμορφη Λευκίμμη ,κάπιοι λεβέντες τιμούν τη ρωμιοσύνη.
Και από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένας φιλότιμος και τίμιος αγωνιστής θέλω και εγώ να σταθώ δίπλα του για να γίνουμε δυο.
Να όμως που στη Λευκίμμη τα ΜΑΤ βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιους δεκατρείς.
Να όμως που στη Λευκίμμη ,δεν προστατέυεται μόνο το μέλον των παιδιών μας,εδώ το βρόμικο κράτος δεν περνάει,εδω φυλάσονται τα τοίχοι της λευτεριάς.
Παλικάρια λευκιμμιώτισσες και λευκιμμιώτες μόνο μια ευχή έχω να κάνω.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΝ ΧΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΓΑΤΣΟΥΛΗ.
χρόνια πολλά
γιάννης παπαδόπουλος
Πριν από δυο χρόνια ούτε που γνώριζα που είναι η Λευκίμμη και ας ήμουν από τα απέναντι παράλια.
Πριν από δυο χρόνια ζούσα με την ψευδαίσθιση ότι η φιλόξενη Ελλάδα, η παλικαρίσια χώρα,με τους φιλότιμους ανθρώπους ήταν κάπου στον κάμπο της Παραμυθιάς, εκεί που ο παπούς μου με την παρέα του οργάνωσαν ένα ισχυρό ανεξάρτητο κίνημα και διώξαν ιταλούς, γερμανούς, και αλβανοτσάμηδες.
Πριν δυο χρόνια ήρθε το επίσιμο ελληνικό κράτος με δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ,και ακριβώς στο ίδιο σημείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του νουνού μου ,ο γρηγόρης ο φράγκος ,σε μια μάχη με τους αλβανοτσάμηδες ,ακριβώς στο ίδιο μέρος όπου μέχρι σήμερα αγνοείται το πτώμα του ο διμοιρίτης των ΜΑΤ έδωσε την εντολή <<βαράτε τους αλβανούς να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα>>.
Προβληματίστικα έντονα για το που ανήκω,μήπως τα ΜΑΤ είχαν δίκιο,μήπως δεν είμαι έλληνας,μήπως δεν ανήκω σε αυτούς τους ξεπουλημένους ραγιάδες,τους εύκολους ρουφιάνους,τους βολεμένους στη σαπίλα που περιμένουν να φάνε από ένα ΧΥΤΑ?
Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα πως πρέπει να δώσω και εγώ έναν μεγάλο αγώνα γιατί στα απέναντι παράλια,σε μια μικρή ελλάδα του '50 δίπλα σ'ένα ποτάμι που διασχίζει την όμορφη Λευκίμμη ,κάπιοι λεβέντες τιμούν τη ρωμιοσύνη.
Και από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένας φιλότιμος και τίμιος αγωνιστής θέλω και εγώ να σταθώ δίπλα του για να γίνουμε δυο.
Να όμως που στη Λευκίμμη τα ΜΑΤ βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιους δεκατρείς.
Να όμως που στη Λευκίμμη ,δεν προστατέυεται μόνο το μέλον των παιδιών μας,εδώ το βρόμικο κράτος δεν περνάει,εδω φυλάσονται τα τοίχοι της λευτεριάς.
Παλικάρια λευκιμμιώτισσες και λευκιμμιώτες μόνο μια ευχή έχω να κάνω.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΝ ΧΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΓΑΤΣΟΥΛΗ.
χρόνια πολλά
γιάννης παπαδόπουλος