H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο Αθηνών, την Πέμπτη 23 Οκτώβρη, 7:00μμ.
ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟ
ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ Χ.Υ.Τ.Α. ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥΣ
Ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες
Χωματερή: χώρος απλής εναπόθεσης απορριμμάτων (βουνά σκουπιδιών).
Χ.Υ.Τ.Α.: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (τοποθέτηση ειδικής μεμβράνης στο κάτω μέρος για την αποφυγή επαφής -υποτίθεται- των σκουπιδιών με το υπέδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα, και στρώσεις χώματος ανά κάποιο ύψος επιφάνειας σκουπιδιών -βουνά σκουπιδιών πάνω σε ειδικές μεμβράνες, με ενδιάμεσες στρώσεις χώματος).
Χ.Υ.Τ.Υ.: Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων («ολοκληρωμένη διαχείριση σκουπιδιών για ταφή»: προηγείται «διαλογή στην πηγή» για την ανακύκλωση όσων υλικών μπορούν να ανακυκλωθούν και ό,τι περισσεύει θάβεται με την ίδια μέθοδο στρώσεων χώματος όπως στον ΧΥΤΑ -και πάλι βουνά σκουπιδιών πάνω σε ειδικές μεμβράνες, με ενδιάμεσες στρώσεις χώματος, απλώς με χρονοκαθυστέρηση).
Το ελληνικό κράτος πληρώνει μεγάλα πρόστιμα εδώ και καιρό στην ΕΕ για τις χωματερές που διατηρεί επίσημα το ίδιο και για τις εκατοντάδες «ανεξέλεγκτες» χωματερές που υπάρχουν σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Επίσης, έχει διορία μέχρι το τέλος του 2008 να έχει ολοκληρώσει όσους ΧΥΤΑ έχει δρομολογήσει για να πάρει επιδότηση από την ΕΕ. Μετά τα προβλεπόμενα κονδύλια χάνονται.
Και για τους ΧΥΤΑ όμως από 1/1/2010 θα δέχεται πρόστιμα διότι θεωρούνται απαράδεκτος και ξεπερασμένος τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων από την ΕΕ. Συνεπώς, ο αγώνας δρόμου για ΧΥΤΑ στον οποίο έχει επιδοθεί τα 2 τελευταία χρόνια αφορά από τη μία στην απορρόφηση κονδυλίων και στο τάϊσμα εργολάβων κι από την άλλη στην τεράστια απόσταση που το χωρίζει από τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ενός «ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης απορριμμάτων».
Τέτοια συστήματα εννοούνται εκείνα που περιλαμβάνουν: διαλογή στην πηγή (όπως με τους κάδους κατηγοριοποιημένων απορριμμάτων), ανακύκλωση εκείνων των υλικών που μπορούν να ανακυκλωθούν, κομποστοποίηση και υγειονομική ταφή (ΧΥΤΥ) των υπολειμμάτων ή -ακόμα πιο εξορθολογισμένα- αξιοποίηση των υπολειμμάτων από εργοστάσια καύσης για την παραγωγή θερμότητας (οικιακής χρήσης) ή ηλεκτρικού ρεύματος.
Ας τελειώνουμε όμως με τις διαχειριστικές λογικές του «πράσινου καπιταλισμού» και των υποστηρικτών του (στην Ελλάδα διάφορες παραλλαγές ενός «ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης σκουπιδιών» είναι κοινός τόπος τόσο για όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα όσο και για πολλά κόμματα και οργανώσεις της εξοκοινοβουλευτικής αριστεράς)…
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ
ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
Ο πολιτισμός της χωματερής δεν είναι ούτε κάποιο κακό επιφαινόμενο της ανηλεούς κίνησης της καπιταλιστικής μηχανής ούτε κάποια «ανορθολογικότητα» μιας κατά τα άλλα πλήρως «εξορθολογισμένης» παραγωγής εμπορευμάτων και «κοινωνικών συνηθειών». Οι χωματερές είναι ευθεία αναγωγή της καπιταλιστικής παραγωγής, ευθεία αναγωγή του κυρίαρχου μοντέλου της επιβολής πάνω στο φυσικό περιβάλλον.
Οι χωματερές που περιτριγυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά του πλανήτη, δεν είναι παρά «μικρές» κουκκίδες συμπυκνωμένης μόλυνσης σε έναν πλανήτη χωματερή. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η απάντηση στα «αφελή» ερωτήματα περί διαχείρισης των απορριμμάτων: η παραγόμενη ρύπανση δεν είναι ένα μέγεθος επιλύσιμο μέσα από μια ορθολογικότερη διαχείριση αλλά ένα αναπόδραστο επακόλουθο της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης «αγαθών», δομικό χαρακτηριστικό της εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης και του μοντέλου παραγωγής της, μια διαρκής πηγή θανάτου.
Τα αφελή λοιπόν ερωτήματα έχουν την ίδια μοίρα με τις σωτηριολογικές, μεσσιανικές ρητορείες των κυρίαρχων: ο πράσινος καπιταλισμός, ο πολίτης με οικολογική συνείδηση, είναι νεόκοπες σχετικά έννοιες, προέκταση και συνιστώσα του ιδεολογήματος της ανάπτυξης, που τείνουν να αποκτήσουν με τη σειρά τους πρωτεύουσα θέση ως ιδεολογικό όπλο στη φαρέτρα των κυρίαρχων απέναντι στο υπαρκτό πρόβλημα της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων από την «ανθρωπογενή» παρέμβαση. Η «ανθρωπογενής» παρέμβαση, πάλι, δεν είναι παρά μια γενικευτική ορολογία για να θολώσει το προφανές και να ισομοιράσει ευθύνες και ενοχές: δεν είναι ο άνθρωπος γενικά που έχει φτάσει στα όριά του το περιβάλλον αλλά η ίδια η μηχανή και η ιδεολογία της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης.
Ο επεκτεινόμενος «ζωτικός χώρος» για το ιδεολόγημα της ανάπτυξης (στο βαθμό που θέλει να αποικιοποιήσει περαιτέρω το φυσικό περιβάλλον και τις ζωές των ανθρώπων) εκ των πραγμάτων δημιουργεί γεωγραφίες που τόσο σε περιβαλλοντικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο μιλάνε τη γλώσσα της απαξίωσης και της λεηλασίας. Ταυτόχρονα όμως γίνονται και γεωγραφίες κοινωνικών συγκρούσεων. Οι λεηλατημένες ζωές και ο πολιτισμός του θανάτου αναπόφευκτα οπλίζουν και θα οπλίσουν αντιστάσεις που διεκδικούν ακόμα και το αυτονόητο: τους βασικούς όρους της επιβίωσης, την ακύρωση έστω της περαιτέρω υποβάθμισής της.
Οι πράσινες πολιτικές και «φιλοπεριβαλλοντικές» αναδιαμορφώσεις της κυριαρχίας, που με ρυθμούς υπερεντατικής διαφημιστικής καμπάνιας βομβαρδίζουν τα βλέμματα, το νου και τη συνείδηση των δυτικών υπηκόων, δεν είναι μονάχα ανεκδοτολογικές διακηρύξεις απέναντι σε δομικές αντιφάσεις του συστήματος, δεν είναι μονάχα το λαμπρό πεδίο μιας αναδυόμενης κερδοφόρας βιομηχανίας: αυτής που ανακυκλώνει τα καπιταλιστικά σκουπίδια, τεμαχίζει τον πλανήτη σε «ζώνες προστασίας», προωθεί νέες μορφές «καθαρής» ενέργειας… Είναι ταυτόχρονα ένα ισχυρό πεδίο απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης και νομιμοποίησης του υπάρχοντος.
Πολύ απλά τίποτα δεν πρέπει να αμφισβητηθεί στη ρίζα του, όλα θα πρέπει να διαχειριστούν ορθολογικότερα και με λίγη ευαισθησία παραπάνω, όλες οι κεκτημένες «κοινωνικές συνήθειες» πρέπει απρόσκοπτα να συνεχίζουν τη διαιώνισή τους. Για την κυριαρχία εξάλλου το ζήτημα της περιβαλλοντικής κατάρρευσης είναι μια παράπλευρη απώλεια της ανάπτυξης και απαιτεί αντιμετώπιση και εξορθολογισμό μόνο όταν αυτή αγγίζει και διαταράσσει το ευαίσθητο σημείο της εσωτερικής κοινωνικής ειρήνης. Ο «πανανθρώπινος» αγώνας απαιτεί συμμαχίες: αποφασιστικά κράτη, «εταιρικές ευθύνες», ανήσυχους υπηκόους, ευαίσθητους επιστήμονες …
Οι ολοένα και αυξανόμενοι κοινωνικοί αγώνες που αφορούν τέτοιου είδους ζητήματα πρέπει να απεγκλωβιστούν από τα πράσινα κυριαρχικά ψευτοδιλλήματα: οι απαντήσεις ορίζονται όχι στο πεδίο της διαχείρισης ενός «κοινού» προβλήματος που θέτει το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο για τη διαιώνιση του, αλλά στο πεδίο της ακύρωσής του, της όξυνσης των αντιφάσεων του. Τα «κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον του πλανήτη» από την πλευρά των κυρίαρχων και οι «πραγματικές λύσεις για πραγματικά προβλήματα», δεν είναι παρά ερωτοαποκρίσεις για να συνεχίσουν τα πάντα να μένουν ως έχουν. Το ζήτημα δεν είναι η ορθή χωροθέτηση των κάθε είδους χωματερών αλλά η καταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού που τις έχει ανάγκη για να συνεχίζει να υπάρχει.
Aκολουθεί σχετικό απόσπασμα από προκήρυξη συντρόφων/ισσών από την πόλη της Κέρκυρας, που μοιράστηκε σε κινητοποιήσεις στην Λευκίμμη μετά τις 29/5/2008…
« Η εξουσία της ρύπανσης, της εκμετάλλευσης και του κέρδους
δεν μας αφήνει να ζήσουμε… να μην την αφήσουμε ούτε και εμείς
Ο καπιταλισμός γεννά τα σκουπίδια…
Το ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών και γενικά των αποβλήτων που παράγει ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξεταστεί ξέχωρα από τον τρόπο οργάνωσης της ίδιας του της ζωής. Η υπερπαραγωγή και συσσώρευση αποβλήτων αποτελεί πλέον ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που οδηγεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε μια δομική αντίφαση.
Όσο ο καπιταλισμός αναπτύσσεται τόσο περισσότερο λεηλατεί τις δυο του πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις: τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η πληθώρα των λύσεων που προτείνονται στο πλαίσιο του «πράσινου» καπιταλισμού (π.χ. ανακύκλωση) δεν αποτελούν παρά έργα προς βρώση από εκείνους οι οποίοι γεννούν το πρόβλημα (για να μην παρεξηγηθούμε, δεν στηρίζουμε τις απέραντες χαβούζες που υπήρχαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα αλλά στεκόμαστε κριτικά απέναντι στην εφαρμογή των τεχνολογιών διαχείρισης των απορριμμάτων).
Οι πολυεθνικές εταιρίες και το μεγάλο κεφάλαιο αποκτούν δήθεν οικολογική συνείδηση μετατρέποντας την περιβαλλοντική καταστροφή που οι ίδιοι έχουν προξενήσει, σε ένα επιπλέον πεδίο κερδοφορίας. Η προσπάθεια αυτή υλοποιείται με τις τεράστιες επενδύσεις «πράσινης» τεχνολογίας και τα αντίστοιχα προϊόντα και γενικότερα με την διαφημιστική καμπάνια περί φιλοπεριβαλλοντικής πολιτικής. Δημιουργούν έτσι το άλλοθι που χρειάζονται για να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που διαπράττουν, επιβάλλοντας τον κοινωνικό εφησυχασμό.
Επιπλέον, η επικρατούσα συμπεριφορά του παθητικού καταναλωτή, ως το πρότυπο που προβάλλεται από τον καπιταλισμό, ενισχύει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος περαιτέρω.
Οι μπίζνες των σκουπιδιών…
Εκεί που όλοι βλέπουν σκουπίδια, οι μεγάλες κατασκευαστικές βλέπουν δουλειές εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Ο τζίρος της διαχείρισης των σκουπιδιών αναμένεται να αυξηθεί. Αυτό θα συμβεί εφόσον αυξάνεται η ποσότητα των παραγόμενων σκουπιδιών και εφόσον σύμφωνα με τη νομοθεσία* το μεγαλύτερο μέρος τους θα πρέπει να επεξεργάζεται. Η πίτα είναι πολύ μεγάλη και όχι μόνο δεν εξαντλείται αλλά διαρκώς αυξάνεται.
Μπροστά στην έλλειψη χρόνου εναρμόνισης με τη νομοθεσία* και με την τάση ιδιωτικοποίησης των πάντων, το κράτος ανοίγει τις πόρτες του διάπλατα στην σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα και στην διαχείριση των σκουπιδιών, με αποτέλεσμα τα δημοτικά τέλη να αυξάνονται και οι εταιρίες να πλουτίζουν. Επιπλέον, ο νόμος «ο ρυπαίνων πληρώνει» φανερώνει ξεκάθαρα για ποιους νομοθετεί η εξουσία, εφόσον όποιος κατέχει το κεφάλαιο, πληρώνοντας μπορεί τελικά να ρυπαίνει.
Όπως στην περίπτωση της συνθήκης του Κιότο όπου η αμερική όχι μόνο δεν την υπογράφει, αλλά εξαγοράζει δικαιώματα από τις τριτοκοσμικές χώρες στο να ρυπαίνει με αέριους ρύπους. Μπαίνουμε, λοιπόν, στην εποχή** του εμπορίου των ρύπων και της διασυνοριακής μεταφοράς των αποβλήτων από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες προς τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες… »
* Πρόκειται για ντιρεκτίβα στο πλαίσιο της κοινής πολιτικής των κρατών της ΕΕ για τη διαχείριση των απορριμμάτων, που έχει ενσωματωθεί και στην ελληνική νομοθεσία.
** Στην εποχή αυτή έχουμε εισέλθει ήδη από τη δεκαετία του ΄80 για τη διασυνοριακή μεταφορά αποβλήτων και από τη δεκαετία του ΄90 για τις αγοραπωλησίες ρύπων (βλ. δικαιωμάτων καταστροφής του πλανήτη) [οι σημειώσεις δικές μας].
Λίγα λόγια για την Κέρκυρα και το θέμα των σκουπιδιών
Το νησί είναι ρημαγμένο από την τουριστική βιομηχανία (κυρίως μεσαίας και μεγάλης κλίμακας μονάδες), διαθέτοντας 800.000 τουριστικές κλίνες, τη στιγμή που ο πληθυσμός του είναι περίπου 130.000 κάτοικοι. Γίνεται συνεπώς εύκολα κατανοητό ότι ο μεγαλύτερος όγκος απορριμμάτων παράγεται από την τουριστική βιομηχανία.
Για χρόνια η απόθεση των απορριμμάτων γινόταν στον ΧΥΤΑ Τεμπλονίου (κατ’ ευφημισμό, πρόκειται για κανονική χωματερή), χωριό που βρίσκεται στα βόρεια του νησιού. Ο ΧΥΤΑ είχε κατασκευαστεί από την ΔΟΜΟΚΑΤ του μεγαλοεργολάβου Ασωνίτη, που έχει αναλάβει και τον ΧΥΤΑ Λευκίμμης, είναι ο κύριος εργολήπτης όλων των έργων του δημοσίου στο νησί και πολλών έργων στην Ήπειρο και έχει επίσης το Corfu Channel.
Ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου έχει κορεστεί εδώ και 5-6 χρόνια κι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην τριγύρω περιοχή είναι απερίγραπτη. Η βρώμα σε απόσταση χιλιομέτρων είναι ανυπόφορη ενώ ο υδροφόρος ορίζοντας έχει μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό που στο Τεμπλόνι έχουν ανακοινώσει επίσημα στους κατοίκους να μην κάνουν ούτε μπάνιο με το νερό του δικτύου ύδρευσης. Τον τελευταίο ένα χρόνο οι κάτοικοι της περιοχής ξεκίνησαν κινητοποιήσεις για το κλείσιμο του ΧΥΤΑ ενώ όσοι είχαν τη δυνατότητα έχουν φύγει από το χωριό (περιβαλλοντικοί πρόσφυγες).
Η επιλογή της Λευκίμμης (στην περιοχή Μεσοράχια) ως νέου σημείου καταστροφής έγινε κυρίως με ταξικά κριτήρια. Η κοινωνικοταξική γεωγραφική του νησιού υπακούει στην πλανητική κατανομή βορρά-νότου (πλούτος-φτώχεια). Τα σπίτια, οι εργασίες κι η οικονομική επιφάνεια των κατοίκων στο νότο δεν συγκρίνονται με τα αντίστοιχα στον βορρά. Τα κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια δίνονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στο κεντρικό και βόρειο τμήμα του νησιού (από την πόλη της Κέρκυρας και πάνω), ενώ επίσης κι η τουριστική ανάπτυξη αφορά κυρίως το βορρά και ατονεί με μικρές διάσπαρτες υποδομές στο νότο, με εξαίρεση τον θύλακα του Κάβου.
Για τον ΧΥΤΑ Λευκίμμης δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα ούτε έχει δοθεί δημόσια «μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων», ενώ ακόμα και σύμφωνα με τη νομοθεσία ένας ΧΥΤΑ πρέπει να απέχει τουλάχιστον 1.500 μέτρα από κατοικίες (εδώ τα πρώτα σπίτια είναι σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων και το κέντρο του χωριού στα 1.500 μέτρα) και να μην κατασκευαστεί πάνω από υδροφόρο ορίζοντα για τον κίνδυνο διαρροών (μόλις ξεκίνησε τις εκσκαφές ο εργολάβος βρήκε νερό στο 1 μέτρο, που σε λίγες μέρες μετέτρεψε τη σκαμμένη έκταση σε τεχνητή λίμνη, γεγονός αναμενόμενο αφού στην περιοχή υπάρχουν δύο ποτάμια και πολλά υπόγεια ύδατα και μιλάμε για ένα νησί που είναι το πιο βροχερό μέρος των Βαλκανίων).
Για τον τόπο η λειτουργία του ΧΥΤΑ θα σημάνει μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα και του υπεδάφους (φυσική καταστροφή) με αυτονόητες τις επιδράσεις στο δίκτυο ύδρευσης και στις καλλιέργειες. Ενώ, παρά τις περί αντιθέτου θεσμικές διαβεβαιώσεις, η λειτουργία του ΧΥΤΑ θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στην υγεία των κατοίκων (λοιμώδη νοσήματα, πνευμονολογικές ασθένειες, δερματικές παθήσεις, αλλεργίες, καρκίνοι, όπως σε αντίστοιχες περιπτώσεις).
Από τις υπόλοιπες περιοχές της Κερκύρας, αν εξαιρέσουμε πολιτικοποιημένα άτομα, κάποιους ευαισθητοποιημένους και μια περιβαλλοντική οργάνωση, δεν εκδηλώνεται αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης (είτε λόγω της γενικότερης κοινωνικής παθητικοποίησης είτε λόγω του φόβου ότι αν τελικά απορριφθεί η Λευκίμμη θα επιλεχθεί κάποια άλλη περιοχή της Κερκύρας που μπορεί να είναι η δική τους).
Κεντρικές-τοπικές εξουσίες και κόμματα για τον ΧΥΤΑ Λευκίμμης
Το κράτος, ο γενικός γραμματέας της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, ο Νομάρχης, η Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Κέρκυρας (συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου Λευκίμμης), ο Σύνδεσμος Καθαριότητας Κέρκυρας (θεσμικό διαδημοτικό όργανο του νησιού)… είναι όλοι φανατικά και επιθετικά υπέρ του ΧΥΤΑ. Η ΕΕ τον χρηματοδοτεί, το ΠΑΣΟΚ τον σχεδίασε, η ΝΔ τον υλοποιεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη λογική των 2 γραμμών: οι υποψήφιοι δήμαρχοι που υποστήριξε (νυν δημοτικοί σύμβουλοι) είναι θετικοί υπό προϋποθέσεις ενώ η τοπική οργάνωση Λευκίμμης είναι αρνητική.
Όσο για το ΚΚΕ, η δημοτική του παράταξη (ΔΑΚ) σε σωρεία δημοτικών συμβουλίων μέσα στα χρόνια ψήφισε υπέρ του ΧΥΤΑ υπό προϋποθέσεις και μόνο τους τελευταίους 5 μήνες, της όξυνσης και της μαζικοποίησης των κινητοποιήσεων, άρχισε να καταψηφίζει κατόπιν κεντρικών εντολών, παραιτήσεων δημοτικών συμβούλων και διάλυσης της τοπικής οργάνωσης (ανέλαβε η νομαρχιακή).
Άλλωστε, όπως έχουν καταγγείλει κάτοικοι «τοπικά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ πούλησαν και μεθόδευσαν την επιλογή των οικοπέδων τους για την τελική επιλογή του χώρου του ΧΥΤΑ από το 1998. Αν δεν είχαν αυτοί την κύρια έκταση των 50 στρεμμάτων στα 70 συνολικά στρέμματα δεν θα αγοράζονταν και τα υπόλοιπα 20 από 11 διαφορετικούς ιδιοκτήτες. Αν δεν υπήρχε η πολιτική στήριξη και θετική ψήφος της ΔΑΚ Λευκιμμαίων μέσα στα δημοτικά συμβούλια -με πρώτο σύμβουλο σε ψήφους έναν από τους δύο βασικούς πωλητές των 50 στρεμμάτων- δεν θα μπορούσαν να παρθούν με τόση ευκολία οι όποιες αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων.»
Aκολουθεί πρωτοβουλιακή προκήρυξη κάποιων συντρόφων από την πόλη της Κέρκυρας (λόγω Αυγούστου η διαδικασία των συνελεύσεων τους είχε διακοπεί), που καταδεικνύει και μια άλλη -πολύ γνώριμη- διάσταση του ρόλου του ΚΚΕ μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, η οποία μοιράστηκε σε κατοίκους της Λευκίμμης και αλληλέγγυους στο αυτόφωρο των δύο συλληφθέντων (ένας νεαρός και ο παπάς του χωριού) από τα γεγονότα της 9ης Αυγούστου: αποκλεισμός του περιφερειακού δρόμου της Λευκίμμης στο ύψος του χωματόδρομου που οδηγεί στον ΧΥΤΑ για τη διάνοιξη των ποτιστικών αυλακιών που έχουν μπαζωθεί από τον εργολάβο για να περνάει τα μηχανήματά του, επίθεση με πέτρες στη διμοιρία φύλαξης του ΧΥΤΑ, εμπρησμός αστυνομικού τζιπ στον περιφερειακό, επίθεση στο Α.Τ. Λευκίμμης, ένταση και αψιμαχίες με τα ΜΑΤ με την είσοδό τους στο χωριό. Δυο μέρες πριν είχε εκδοθεί ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ που καταδίκαζε τον εμπρησμό του αστυνομικού οχήματος και την επίθεση στο τμήμα, καταγγέλλοντας (!) «τη μεθοδευμένη προβοκάτσια του αγώνα από τις συντονισμένες δυνάμεις της αστυνομίας και 10 αναρχικών από την Αθήνα»…
« ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ…
Το Σάββατο 9 Αυγούστου ο Λευκιμμιώτικος λαός αποφάσισε για άλλη μια φορά να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής-κατοχής που υπάρχουν στο τόπο του 8 μήνες πλέον τώρα. Και αυτή τη φορά ο τρόπος πάλης των αγωνιζόμενων για αξιοπρεπή ζωή και υγεία είχε συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά τα οποία έχουν προκύψει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Και ενώ οι μπάτσοι και οι τοπικοί άρχοντες προσπαθούν να διαχειριστούν την ήττα τους η Ν.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ αρχίζει να προβοκάρει τις ενέργειες του Σαββάτου βοηθώντας έτσι το έργο της αστυνομίας για πιο «πετυχημένες» συλλήψεις, αυτών των αναρχικών που ήρθαν μάλιστα εκτός Κέρκυρας, και όχι ανθρώπων σαν τον παπά Σπύρο. Τους εχθρούς της ελευθερίας (κράτος, παρακράτος, ΜΜΕ) τους γνωρίζουμε. Από ότι φαίνεται όμως το ΚΚΕ αυτή τη φορά δε σταματά στη γνωστή διαδικασία της προβοκάτσιας με ότι ξεφεύγει από τις παρωχημένες πρακτικές του, αλλά ρουφιανεύει ανοιχτά βοηθώντας το έργο όλων των παραπάνω.
Ας παραθέσουμε κάποια γεγονότα για να θυμηθούμε τι έχει γίνει μέχρι τώρα:
• Την ευθύνη του ΚΚΕ για την πραγματοποίηση του συγκεκριμένου έργου την ξέρουμε. Ακόμη και τώρα που παραιτήθηκαν 28 μέλη της δημοτικής παράταξης που στηρίζεται από το ΚΚΕ, ο δημοτικός σύμβουλός τους καλά κρατεί σε ένα δημοτικό συμβούλιο το οποίο κοροϊδεύει τον κόσμο και συναινεί στις δολοφονίες και επιθέσεις της αστυνομίας.
• Στο πανκερκυραϊκό συλλαλητήριο του Ιουνίου το οποίο εξόφθαλμα πήγε να καπελώσει το ΚΚΕ υπό την παντιέρα του ΠΑΜΕ, στο οποίο συμμετείχαν αναρχικοί-ες/αντιεξουσιαστές-στριες, διαπιστώσαμε τις φασιστικές διαθέσεις τους: όχι μόνο δεν μας άφηναν να μπούμε στην πορεία αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής δεχόμασταν κατά συρροή επιθέσεις τόσο λεκτικές όσο και σωματικές.
• Σε προηγούμενο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, στο οποίο δεν συμμετείχαμε βέβαια, αλλά πραγματοποιήσαμε μικροφωνική, μοίρασμα κειμένου και προβολή για τα όσα γίνονταν εκείνη την εποχή στην Λευκίμμη ξαναδεχτήκαμε την απαξιωτική συμπεριφορά των ΚΚέδων, οι οποίοι βέβαια μας συκοφαντούσαν και στο κόσμο της Λευκίμμης.
• Απέναντι στις συγκρουσιακές πρακτικές των τελευταίων μηνών, τις οποίες βέβαια παρακολουθούσαν από απόσταση, η απάντηση τους ήταν το μοίρασμα λουλουδιών στου δολοφόνους μπάτσους και η συνδικαλιστική δράση για να αναδείξουν ήρωες και αξιότιμους υποψήφιους δημάρχους και βουλευτές.
• Οι συκοφαντίες τους και η καλλιέργεια αναρχοφοβίας στον ντόπιο κόσμο δεν σταμάτησε και ούτε πρόκειται να σταματήσει, εφόσον ο αγώνας των Λευκιμμιωτών είναι αδιαμεσολάβητος, μη χειραγωγήσιμος και έχει χαρακτηριστικά τα οποία ξεφεύγουν από την εξουσιαστική λογική τους. Ακόμα και στο εσωτερικό του συντονιστικού κατηγορούν κόσμο για παρασυνελεύσεις και λειτουργούν διασπαστικά.
Είναι ντροπή και ανέντιμο απέναντι σε μια νεκρή, σε έναν δεκαεξάχρονο που διαλύθηκε η ζωή του, στους πολλούς συλληφθέντες και σε όσους αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται να μην δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας.
…ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ »
Το χρονικό του αγώνα
09.07 έως 12.07: αποτρέπεται 4 φορές η εγκατάσταση του εργολάβου.
09.01.08: εγκατάσταση του εργολάβου με τη συνδρομή των ΜΑΤ, δακρυγόνα και συλλήψεις στη συγκέντρωση των κατοίκων.
15.01.08: 1η κατάληψη του Δημαρχείου Λευκίμμης.
16.01.08: 1η πορεία στην Λευκίμμη.
26.01.08: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων.
03.02.08: Λαϊκή Συνέλευση στον Έσπερο
15.02.08: Ημερίδα στο Επιμελητήριο
24.02.08: Αποκλεισμός-κατάληψη διαρκείας του χώρου στην είσοδο του ΧΥΤΑ (θα κρατήσει μέχρι την 2η επέμβαση των ΜΑΤ στις 29.05.08, που από εκεί κι έπειτα εγκαθίστανται μόνιμα στον ΧΥΤΑ σε 24ωρη βάση).
23.03.08: 2η πορεία στην Λευκίμμη.
27.03.08: Προσπάθεια φίμωσης του δημοσιογράφου του Corfu News Τ. Βεργή, που δύο μέρες πριν έχει ξεκινήσει εκπομπές για τον ΧΥΤΑ Λευκίμμης, υποστηρίζοντας τον αγώνα των κατοίκων.
15.04.08: Εκδήλωση σε χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας στο Φάληρο από τον πολιτιστικό σύλλογο Λευκιμμιωτών Αθήνας.
18.04.08: Αποχώρηση του εργολάβου από το χώρο του ΧΥΤΑ.
29.05.08: 2η επέμβαση των ΜΑΤ και επανεγκατάσταση του εργολάβου, δίωρη σύγκρουση των κατοίκων με τα ΜΑΤ, με πολλά δακρυγόνα και συλλήψεις και τον θανάσιμο τραυματισμό της Μαρίας Κουλούρη, όταν 16χρονος Λευκιμμιώτης, που καταδιωκόταν δεχόμενος χτυπήματα με γκλοπ από τα ΜΑΤ, έπεσε πάνω της με το μηχανάκι του (ο νεαρός δέχτηκε άγριο ξυλοδαρμό και μετά την πτώση του, με αποτέλεσμα πολλαπλά κατάγματα, ενώ του απαγγέλθηκαν και κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για τον θάνατο τελικά -2 ημέρες μετά- της Μαρίας Κουλούρη).
01.06.08: 3η πορεία στην Λευκίμμη με τη συμμετοχή 3.000 και πλέον ανθρώπων, στη διάρκεια της οποίας γίνεται γνωστό ότι η Μαρία Κουλούρη εξέπνευσε.
05.06.08: 2η κατάληψη του Δημαρχείου Λευκίμμης.
06.06.08: Πορεία στην πόλης της Κέρκυρας με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ.
12.06.08: Πορεία στο κέντρο της Αθήνας με πρωτοβουλία του πολιτιστικού συλλόγου Λευκιμμιωτών Αθήνας, στην οποία συμμετέχουν οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές (με μπλοκ μεγαλύτερο του 1/3 της πορείας).
16.06.08: Διαπλάτυνση του χωματόδορμου (μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου) που οδηγεί στον ΧΥΤΑ από τον εργολάβο για να περάσει μεγάλα μηχανήματα, με μπάζωμα των ποτιστικών αυλακιών (σούδες) και καταπάτηση χωραφιών. Αυθόρμητη συγκέντρωση κατοίκων δέχεται την 3η επέμβαση των ΜΑΤ. Κατευθείαν προστρέχουν κι άλλοι κάτοικοι και ακολουθούν ολοήμερες εκτεταμένες συγκρούσεις, για την αντιμετώπιση των οποίων το κράτος μεταφέρει το απόγευμα 10 επιπλέον διμοιρίες από άλλες πόλεις, ενώ γίνεται χρήση μέχρι και πλαστικών σφαιρών. Η αστυνομική επικράτηση αργά το βράδυ συνοδεύεται από καταστροφή τζαμιών, καθρεφτών και φαναριών σταθμευμένων οχημάτων των κατοίκων από άνδρες των ΜΑΤ.
26.06.08: Συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος και πάλι από τον πολιτιστικό σύλλογο των Λευκιμμιωτών Αθήνας.
27.06.08: Πανκερκυραϊκή διαδήλωση στην πόλη Κέρκυρας.
13.07.08: Πορεία στα Μεσοράχια (η περιοχή που κατασκευάζεται ο ΧΥΤΑ).
18.07.08: Συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας για τις καταπατήσεις χωραφιών από τον εργολάβο και για το ξεμπάζωμα των ποτιστικών αυλακιών.
21.07.08: 4η επέμβαση των ΜΑΤ, προκειμένου να περάσουν υλικά κατασκευής για τον ΧΥΤΑ (οι εργασίες εκσκαφής έχουν ολοκληρωθεί και ξεκινάει η φάση κατασκευής).
25.07.08: Συγκέντρωση κατοίκων στο λιμάνι της Λευκίμμης για την αποτροπή αποβίβασης φορτηγών με υλικά κατασκευής του ΧΥΤΑ, από τα πλοία της γραμμής Ηγουμενίτσα-Λευκίμμη. Αποτρέπουν το δέσιμο ενός πλοίου και εφορμούν στο δεύτερο που ο καπετάνιος κατεβάζει την μπουκαπόρτα.
09.08.08: Συγκέντρωση των κατοίκων και αποκλεισμός του περιφερειακού στο ύψος του χωματόδρομου για τη διάνοιξη από τους ίδιους των μπαζωμένων ποτιστικών αυλακιών, που τόσο καιρό δεν έχει γίνει από τον εργολάβο παρά τις κάλπικες υποσχέσεις των τοπικών αρχόντων και του αστυνομικού διευθυντή Κέρκυρας. Ακολουθεί πετροπόλεμος με τη διμοιρία που φυλάει τον ΧΥΤΑ, χτύπημα του μπλόκου από άλλη διμοιρία των ΜΑΤ (5η επέμβαση των ΜΑΤ), εμπρησμός αστυνομικού τζιπ στον περιφερειακό, συγκέντρωση έξω από το Α.Τ. Λευκίμμης στο κέντρο του χωριού και επίθεση με πέτρες και μολότοφ σε αυτό και στα σταθμευμένα αστυνομικά οχήματα, εισβολή δύο διμοιριών των ΜΑΤ μέσα στο χωρίο με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και δακρυγόνα, αψιμαχίες με τις διμοιρίες και λογομαχίες μέχρι αργά από τους συγκεντρωμένους που δεν διαλύονται διεκδικώντας την απελευθέρωση δύο συλληφθέντων κατά την εισβολή των ΜΑΤ (ο ένας ήταν ο παπάς του χωρίου, κατηγορούμενος ως υποκινητής των επεισοδίων). Από εκεί κι έπειτα το Α.Τ. Λευκίμμης φυλάσσεται σταθερά, σε 24ωρη βάση, από διμοιρία των ΜΑΤ.
13.08.08: Εκδήλωση - Λαϊκή Συνέλευση ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και συζήτησης για τα επόμενα βήματα του αγώνα στο δημοτικό σχολείο της Λευκίμμης.
16.08.08: Πορεία στην Λευκίμμη.
29.08.08: Παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο της Λευκίμμης (που σκόπιμα είχε να πραγματοποιηθεί από την αρχή του καλοκαιριού), η οποία καταλήγει με γιαούρτια και αυγά κατά του δημάρχου.
28.09.08: Συγκέντρωση και πάλι στον περιφερειακό στο ύψος του χωματόδρομου που οδηγεί στον ΧΥΤΑ, όπου συζητιέται η πιθανότητα του επ’ αόριστον αποκλεισμού του. Πετροπόλεμος με τη διμοιρία φύλαξης του ΧΥΤΑ και σύλληψη δύο ατόμων με απόδοση κατηγοριών πλημμεληματικού χαρακτήρα, που ξυλοκοπούνται άγρια από τα ΜΑΤ.
13.10.08: Νέα συγκέντρωση των κατοίκων στον περιφερειακό.
… : Ο αγώνας συνεχίζεται με επόμενα κομβικά σημεία (που ενδεχομένως αναδειχτούν και σε στιγμές αναζωπύρωσης) την απόπειρα εισόδου από τον εργολάβο βαριών μηχανημάτων για τις τελικές εργασίες κατασκευής, την έγκριση λειτουργίας του ΧΥΤΑ από την Νομαρχία Κέρκυρας με την ολοκλήρωση της κατασκευής του (μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη για να προλάβουν και την ευρωπαϊκή επιχορήγηση) και την ανακοίνωση της δοκιμαστικής λειτουργίας του ΧΥΤΑ.
Τα χαρακτηριστικά του αγώνα
Με όλο το φάσμα της θεσμικής μεσολάβησης να είναι ενάντια του (τοπικές εξουσίες, κόμματα και επίσημους φορείς) ο αγώνας των κατοίκων πραγματώνεται και εξελίσσεται οριζόντια και ακηδεμόνευτα. Λαϊκές συνελεύσεις (με αμεσοδημοκρατική φυσιογνωμία) γίνονται, αρκετά αραιά, ωστόσο, και κατόπιν σχετικών πρωτοβουλιών της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα (που έχει περισσότερο έναν ρόλο ανάληψης πρωτοβουλιών για κινητοποιήσεις και όχι ρύθμισης-διεκπεραίωσης του αγώνα), η οποία απαρτίζεται κυρίως από άτομα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και ανένταχτους αγωνιζόμενους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανάλογα τη στιγμή και τις σκοπιμότητες δεν μπαινοβγαίνουν και εκπρόσωποι κομμάτων, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα μάλιστα επιδιώκουν μια πιο ενισχυμένη και καταλυτική παρουσία για τον καθορισμό των χαρακτηριστικών του αγώνα.
Εκεί που πραγματώνεται, όμως, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο η αυτοοργάνωση του αγώνα είναι στο πεδίο των κινητοποιήσεων, οι οποίες αποτελούν την ίδια στιγμή έδαφος εναντίωσης στον ΧΥΤΑ αλλά και αυθόρμητο-αυτοσχέδιο συνελευσιακό τόπο όπου διαμορφώνονται προσανατολισμοί και λαμβάνονται αποφάσεις για την επί τόπου κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, ενώ η επιλογή της σύγκρουσης και τα μέσα που την εξυπηρετούν χαίρουν ευρείας αποδοχής ανάμεσα στους κατοίκους.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι την οργή των κατοίκων -πέρα από τα καταστροφικά αποτελέσματα που θα έχει για τους ίδιους και τον τόπο τους η κατασκευή και λειτουργία του ΧΥΤΑ- προκαλούν και οι σταθερές δυνάμεις των ΜΑΤ στην περιοχή, που σε ρόλο κανονικού στρατού κατοχής, πέρα από την καταστολή κάθε κινητοποίησης, επιδίδονται σε καθημερινές προκλήσεις (χειρονομίες, ύβρεις, απειλές κλπ) ενώ μετά τις ολοήμερες συγκρούσεις στις 16 Ιούνη έσπασαν τζάμια, φανάρια και καθρέφτες οχημάτων των κατοίκων.
Σε αναπόσπαστο, επίσης, σημείο του αγώνα έχει αναδειχθεί κι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες, οι οποίοι είναι περισσότεροι από 50 από την αρχή της χρονιάς, με τον αριθμό να μεγαλώνει μετά από κάθε κινητοποίηση, με πιο αποτρόπαια στιγμή της κρατικής καταστολής -που αποτέλεσε και ορόσημο για τη συγκρουσιακή όξυνση των κινητοποιήσεων από εκεί κι έπειτα- τον θανάσιμο τραυματισμό της Μαρίας Κουλούρη κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στις 29 Μάη (ο 16χρονος που του φόρτωσαν το θάνατο της Μαρίας Κουλούρη είναι ο μόνος που κατηγορείται σε βαθμό κακουργήματος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι διωκόμενοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος).
Αντιφάσεις και όρια του αγώνα
Δεν μπορεί εύκολα κάποιος/-α να ισχυριστεί ότι ο οριζόντιος και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας του αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης προέκυψε ως συνειδητή επιλογή ανάμεσα σε άλλους τρόπους-δυνατότητες που (επίσης συνειδητά) απορρίφθηκαν. Η απουσία-απόσυρση κάθε μεσολαβητικού μηχανισμού (λόγω των ιδιαίτερων επιλογών-σκοπιμοτήτων που ο καθένας αντιπροσώπευε) σίγουρα απελευθέρωσε το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν τα ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά του αγώνα. Το ερώτημα που ανακύπτει, ωστόσο, είναι κατά πόσο η αυτοοργάνωση καλλιεργείται ως άποψη-τρόπος λειτουργίας στις γραμμές των αντιστεκόμενων όχι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά για όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν ή θα καλεστούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Κατά πόσο είναι υπό διαμόρφωση μια συνείδηση αυτοοργάνωσης έξω -από- και ενάντια σε κόμματα, θεσμούς, φορείς κλπ συνολικότερα.
Επιπλέον, δεν μπορεί να μην επισημανθεί η έλλειψη συχνών λαϊκών συνελεύσεων και αντί αυτών ο ιδιαίτερος ρόλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα σχετικά με τις πρωτοβουλίες για κινητοποίηση. Βέβαια, ο αγώνας είναι σε εξέλιξη και έχει αρκετές κομβικές στιγμές ακόμα μπροστά του. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δε φαίνεται να έχει αναπτυχθεί μια συνολικότερη κριτική προσέγγιση απέναντι στη θεσμική μεσολάβηση και την κρατική επιβολή και ίσως η επικέντρωση και σε αυτό το θέμα από πλευράς των συντρόφων και συντροφισσών από την πόλη της Κέρκυρας που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις θα μπορούσε να συμβάλλει θετικά.
Αντιφατικές είναι επίσης και κάποιες απόπειρες να αντιμετωπιστεί ο αντίλογος της Εξουσίας («κάπου, όμως, πρέπει να γίνει ο ΧΥΤΑ/το Τεμπλόνι τελείωσε/τι θα γίνει με τα σκουπίδια;») με άσκοπες αναφορές που περιστρέφονται γύρω από τις σύγχρονες «λύσεις» του «πράσινου καπιταλισμού»: τους ΧΥΤΥ και τα «ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης των απορριμμάτων». Εμφανίζεται ένα όριο, δηλαδή, από την αδυναμία άρθρωσης ενός αντικυριαρχικού-αντισυστημικού λόγου για την ουσία του ζητήματος των σκουπιδιών. Η συμβολή και σε αυτό το σημείο των συντρόφων και συντροφισσών από την πόλη της Κέρκυρας (μέσω των προκηρύξεων τους) έχει την ιδιαίτερη σημασία της, μια και η αλληλέγγυα συμμετοχή των αναρχικών στους κοινωνικούς αγώνες δεν περιορίζεται στη ριζοσπαστικοποίηση των μορφών πάλης και στη συγκρουσιακή όξυνση των αντιστάσεων (θα ήταν πολύ επιφανειακή μια τέτοια προσέγγιση) αλλά επικεντρώνει συνολικά στην ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων για το βάθεμα των ρήξεων με τον πολιτισμό της κυριαρχίας, στην προοπτική της γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης.
Αλληλεγγύη
Το δίκαιο του αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης ενάντια στην καταστροφή της ζωής και του τόπου τους κι ο ακηδεμόνευτος, μαχητικός και ανυποχώρητος χαρακτήρας του (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) προσυπογράφουν την πρόσκληση για αλληλεγγύη.
Μια πρόσκληση για αλληλεγγύη απέναντι στις παραταγμένες δυνάμεις του κράτους (πολιτικοί προϊστάμενοι, επιστήμονες χωροθέτες, αστυνομικός στρατός κατοχής, τοπικές εξουσίες, «παπαγαλάκια» των μίντια), που επιδεικνύει «μηδενική ανοχή» όχι μόνο γιατί έχει ευρωπαϊκά κονδύλια να εισπράξει, εργολάβους να ταΐσει και «λύσεις» για τα σκουπίδια να επιδείξει, αλλά και γιατί έχει να κάμψει μια ριζοσπαστική εστία κοινωνικής αντίστασης και το μήνυμα που αυτή εκπέμπει, με τις γνώριμες μεθόδους της συκοφάντησης, της απομόνωσης και της καταστολής.
Μετά τις πρώτες κινήσεις αλληλεγγύης από πλευράς αναρχικών και αντιεξουσιαστών, σε κάποιες πόλεις κατά τη διάρκεια του Ιούνη, αποζητιέται η συνέχεια. Εσωτερικές ζυμώσεις και δημόσιες κινήσεις αντιπληροφόρησης θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν στη βαθύτερη συνειδητοποίηση του ζητήματος και στη διάχυση του προτάγματος της αλληλεγγύης κοινωνικά. Ενώ θα είχε ιδιαίτερη αξία να διαμορφωθεί και ένα αντανακλαστικό αλληλεγγύης σε εγρήγορση ώστε μετά από κάθε αναζωπύρωση στο μέτωπο της Λευκίμμης να αναλαμβάνονται άμεσα πρωτοβουλίες παρέμβασης και δράσης, που θα επιχειρούν να συντονιστούν με κοινή ημερομηνία, σε πανελλαδικό επίπεδο. Και βέβαια, αν σε οποιαδήποτε φάση του αγώνα (π.χ. με την ανακοίνωση της δοκιμαστικής λειτουργίας του ΧΥΤΑ) υπάρξει πανελλαδικό κάλεσμα από τους κατοίκους είτε για συντονισμένες δράσεις είτε για συγκέντρωση στην Λευκίμμη η ανταπόκριση να είναι όσο το δυνατόν πλατύτερη.
Ραντεβού στα κατεχόμενα της καθημερινής μας ζωής. Αλληλεγγύη-αυτοοργάνωση-ρήξη για έναν πολιτισμό μόλυνσης και υποταγής στα μουσεία της ιστορίας…
Οκτώβρης 2008
Αναρχικοί/-ες από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά