Έστω και ετεροχρονισμένα λόγω των γεγονότων, σας αποστέλλω το κείμενο που γράψαμε μια ομάδα συντρόφων αναρχικών, με αφορμή την πορεία αλληλεγγύης που έγινε στην Αθήνα στις 6/12, για τον αγώνα των Λευκιμμιωτών.
Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 2008, χάνει τελικά τη μάχη για τη ζωή, η 43χρονη Μαρία Κουλούρη, κάτοικος Λευκίμμης Κέρκυρας. Αποτέλεσε θύμα της ενορχηστρωμένης επίθεσης που εδώ και έναν, περίπου χρόνο, έχουν εξαπολύσει κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στην κοινωνία του μικρού αυτού χωριού, στη Νότια Κέρκυρα.
Ο λόγος; Η διαχείριση των «υπολειμμάτων» του πολιτισμού της κατανάλωσης, του πολιτισμού του καπιταλισμού, μέσω των Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων, τους περίφημους ΧΥΤΑ.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θεωρητικά, Υγειονομική Ταφή, είναι η μέθοδος της ελεγχόμενης και οργανωμένης διάθεσης των αποβλήτων στο έδαφος. Ως ελεγχόμενη και οργανωμένη, νοείται η διαδικασία της διαλογής (π.χ. γυαλί, σίδερο κ.α. δεν εναποθέτονται στους ΧΥΤΑ), της συμπίεσης και της μείωσης του όγκου των αποβλήτων, καθώς και του στραγγίσματος από τα υγρά. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ανασκαλεύουμε ελάχιστα ανάμεσα στις μαύρες σακούλες…μικρές υποθέσεις δυσοσμίας ξεπροβάλλουν…
Υπόθεση πρώτη:
Η μελέτη της εταιρίας για την κατασκευή ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, που ω του θαύματος, είναι η ίδια εταιρία που ανέλαβε την κατασκευή, των χαρακτηρισμένων ως ακατάλληλων στο Τεμπλόνι Κέρκυρας, εξαφάνισε από τη μελέτη τα 2 ποτάμια της περιοχής, απομάκρυνε τη Λευκίμμη 2,5 και πλέον χιλιόμετρα από τη θέση της και αγνόησε την εντολή του ΥΠΕΧΩΔΕ, ότι η περιοχή χαρακτηρίζεται υψηλής γεωργικής παραγωγικότητας και να μην επιλεγεί…
Στις πρώτες ενστάσεις που εκφράστηκαν από τους Λευκιμμιώτες, οι επίσημοι φορείς απαντούσαν ότι η εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε όλη την Ελλάδα πρέπει να γίνει άμεσα, καθότι θα χαθούν οι επιχορηγήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οποίο ψέμα:
Υπόθεση δεύτερη:
Η ίδια η Ε.Ε. αποθαρρύνει τα κράτη από τη δημιουργία ΧΥΤΑ, με την επιβολή μάλιστα χρηματικών προστίμων, σε περίπτωση που η κατασκευή του συνεχίζεται και μετά το πέρας του 2008. Από το 2010 οι ΧΥΤΑ θεωρούνται παράνομοι και επιβάλλεται το κλείσιμό τους. Είναι, μάλιστα κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι το ελληνικό κράτος θα αναγκαστεί να επιτρέψει τα ποσά των επιχορηγήσεων στην Ε.Ε., γιατί δεν τηρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις κατασκευής.
Η ανάδοχος εταιρία έχει ήδη καρπωθεί αυτά τα χρήματα και το κενό φυσικά θα καλεστούμε να το καλύψουμε όλοι εμείς, γνωστό τοις πάσοι, άλλωστε ότι το χρήμα κινείται από κάτω προς τα πάνω.
…και τα λουλούδια της αντίστασης ανθίζουν.
Οι κάτοικοι της Λευκίμμης, αγρότες στην πλειοψηφία τους, υποψιασμένοι και από την αποτυχία του ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι, αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται αυτό που πάει να τους επιβληθεί, χωρίς φυσικά τη συναίνεσή τους. Το σάρωμα μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων, η επαπειλούμενη περιβαλλοντική καταστροφή, η καπιταλιστική λογική χέζουμε στον αναπτυγμένο Βορρά, μυρίζει στον υποανάπτυκτο Νότο, οι «ατέλειες» της μελέτης και η μυστικότητα κατά τη διάρκεια της έγκρισης της κατασκευής του έργου, οδηγεί στις πρώτες οργανωμένες αντιδράσεις από τους κατοίκους.
Οι πρώτες συνελεύσεις των κατοίκων, με τη συμμετοχή, σχεδόν, όλων των επίσημων φορέων και κομμάτων, αποφασίζουν ότι οι Λευκιμμιώτες ΔΕΝ επιθυμούν την κατασκευή ΧΥΤΑ, στη θέση Μεσοραχιά, 500 μόλις μέτρα μακριά από το χωριό τους. Παρόλα αυτά, ο Σύνδεσμος Δήμων και Κοινοτήτων Κέρκυρας, αφού προηγουμένως είχε συναινέσει το 2006 στην αποδοχή της μελέτης για τη διαχείριση των σκουπιδιών, αποφάσισε να προσκαλέσει τα ΜΑΤ, για την ασφαλή εγκατάσταση του εργολάβου στην περιοχή.
Στις 9 Ιανουαρίου του 2008, μέρα εγκατάστασης των μηχανημάτων στη Λευκίμμη, οι κάτοικοι του χωριού, έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τις δυνάμεις καταστολής. Εκσκαφείς και μπουλντόζες, περιφρουρούμενες από τα ανδρείκελα της ΕΛ.ΑΣ, κατευθύνονται στο χώρο κατασκευής του ΧΥΤΑ. Οργισμένοι Λευκιμμιώτες/ισες, όλων των ηλικιών, προσπαθούν να εμποδίσουν την επιχείρηση εγκατάστασης. Συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων και των ΜΑΤ ξεκινάνε και γενικεύονται.
Η ένταση της καταστολής είναι τέτοια, που οι Λευκιμιώτες δεν είχαν δει ούτε την περίοδο της Κατοχής, όπως οι ίδιοι τόνιζαν χαρακτηριστικά. Έκτοτε και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δυναμικές συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ των κατοχικών δυνάμεων και των δυναμικών κομματιών των κατοίκων της Λευκίμμης. Θαρρούμε πως το ίδιο το ξεπέρασμα των ορίων, που η αστική νομιμότητα θέτει στα μέσα πάλης και αγώνα, από τους Λευκιμμιώτες έδωσε την απαραίτητη ώθηση και δυναμική στον ίδιο τους τον αγώνα.
Χωρίς καμία διάθεση ιεράρχησης των μέσων πάλης, πιστεύουμε ότι αυτό το ξεπέρασμα, βοήθησε τους ίδιους τους Λευκιμμιώτες στη διαμόρφωση εκείνων των ποιοτικών χαρακτηριστικών, που θα έκανε τον αγώνα τους τόσο επίμονο και αδιάλλακτο, όση και η διάθεση του κρατικού μηχανισμού να υπερασπιστεί την εγκατάσταση του ΧΥΤΑ στην περοιχή. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά εκείνα που έκαναν τόσο επικίνδυνο τον αγώνα των Λευκιμμιωτών;
Πρώτα και κύρια, η άμεση συσπείρωση των κατοίκων γύρω από τον κοινό σκοπό και η δημιουργία εκείνης της διαδικασίας, μέσα από την οποία θα είχαν την ευκαιρία να ζυμωθούν και να ριζοσπαστικοποιηθούν οι απόψεις των αγωνιζομένων. Η Λαϊκή Συνέλευση, λειτουργώντας κατά κύριο λόγο αμεσοδημοκρατικά, έδωσε την ευκαιρία στην ανάδειξη όλων των διαθέσεων, παρακάμπτοντας τις θεσμικές και ιεραρχικές μορφές οργάνωσης.
Έπειτα, η επιμονή στις απόπειρες δολιοφθοράς στα μηχανήματα και οι συνεπαγόμενες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, έθεσε ουσιαστικά εκτός αγώνα τους θεσμικούς φορείς και τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία μετά τις πρώτες συγκρούσεις και όσο έβλεπαν ότι δε μπορούσαν να περιχαρακώσουν τον αγώνα στις γραμμές τους και ότι τα όρια της νομιμότητας ξεπερνιόταν σε κάθε ευκαιρία, άρχισαν να διαχωρίζουν τη θέση τους και να αποστασιοποιούνται.
Θα πρέπει, επίσης να σταθούμε στη θέση των αγωνιζόμενων Λευκιμμμιωτών, ότι δεν επιθυμούν απλώς την απομάκρυνση του ΧΥΤΑ από την περιοχή τους και τη μεταφορά του αλλού, αλλά την εξεύρεση εναλλακτικής λύσης, που δε θα επηρεάζει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής. Η άποψη αυτή των κατοίκων από το μακρινό από τα αστικά κέντρα χωριό, θα πρέπει να προβληματίσει όλους όσους διαβιούν στις μητροπόλεις και αβίαστα καταναλώνουν, γεννώντας σκουπίδια, μη αναλογιζόμενοι που αυτά θα καταλήξουν.
Καταναλώνουν προϊόντα ενός πολιτισμού και ενός συστήματος που γεννάει το παράλογο ότι ενώ από τη μια είναι ο βασικός ένοχος για τα σκουπίδια που υπάρχουν, παράγοντας άχρηστα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, από την άλλη θέλει να μεταθέσει εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη της διαχείρισής τους, στους κατοίκους των υποβαθμισμένων, κατά κύριο λόγο, περιοχών.
Εκεί ακριβώς πρέπει να εντοπιστεί και η ίδια η λύση του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από την ολική καταστροφή του καπιταλισμού. Σαφώς και υπάρχουν καλύτεροι τρόποι διαχείρισης των σκουπιδιών, αλλά αν θέλουμε μια για πάντα να τελειώνουμε με τον πολιτισμό της μόλυνσης, η μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του συστήματος που τον γεννά. Συνεπώς, αυτός ο αγώνας δεν είναι «ο αγώνας των Λευκιμμιωτών», αλλά υπόθεση και ευθύνη όλων μας.
Είναι υποχρέωσή μας η συνεχής έμπρακτη αλληλεγγύη και η υπενθύμιση ότι τέτοιοι αγώνες δεν πρέπει να περιχαρακώνονται στο τοπικό του ζητήματος, αλλά να ασκούν συνολική κριτική στο κράτος και το κεφάλαιο.
Αλληλεγγύη στον αδιάλλακτο και αδιαμεσολάβητο
αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης.
Αλληλεγγύη στους κατοίκους στο Καρβουνάρι Θεσπρωτίας, Ελληνικό Ιωαννίνων, Θερμά Σαμοθράκης που βιώνουν ανάλογη επιβολή ΧΥΤΑ.
Σχετικά άρθρα:
Πορεία αλληλεγγύης στην Αθήνα
Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 2008, χάνει τελικά τη μάχη για τη ζωή, η 43χρονη Μαρία Κουλούρη, κάτοικος Λευκίμμης Κέρκυρας. Αποτέλεσε θύμα της ενορχηστρωμένης επίθεσης που εδώ και έναν, περίπου χρόνο, έχουν εξαπολύσει κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στην κοινωνία του μικρού αυτού χωριού, στη Νότια Κέρκυρα.
Ο λόγος; Η διαχείριση των «υπολειμμάτων» του πολιτισμού της κατανάλωσης, του πολιτισμού του καπιταλισμού, μέσω των Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων, τους περίφημους ΧΥΤΑ.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θεωρητικά, Υγειονομική Ταφή, είναι η μέθοδος της ελεγχόμενης και οργανωμένης διάθεσης των αποβλήτων στο έδαφος. Ως ελεγχόμενη και οργανωμένη, νοείται η διαδικασία της διαλογής (π.χ. γυαλί, σίδερο κ.α. δεν εναποθέτονται στους ΧΥΤΑ), της συμπίεσης και της μείωσης του όγκου των αποβλήτων, καθώς και του στραγγίσματος από τα υγρά. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ανασκαλεύουμε ελάχιστα ανάμεσα στις μαύρες σακούλες…μικρές υποθέσεις δυσοσμίας ξεπροβάλλουν…
Υπόθεση πρώτη:
Η μελέτη της εταιρίας για την κατασκευή ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, που ω του θαύματος, είναι η ίδια εταιρία που ανέλαβε την κατασκευή, των χαρακτηρισμένων ως ακατάλληλων στο Τεμπλόνι Κέρκυρας, εξαφάνισε από τη μελέτη τα 2 ποτάμια της περιοχής, απομάκρυνε τη Λευκίμμη 2,5 και πλέον χιλιόμετρα από τη θέση της και αγνόησε την εντολή του ΥΠΕΧΩΔΕ, ότι η περιοχή χαρακτηρίζεται υψηλής γεωργικής παραγωγικότητας και να μην επιλεγεί…
Στις πρώτες ενστάσεις που εκφράστηκαν από τους Λευκιμμιώτες, οι επίσημοι φορείς απαντούσαν ότι η εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε όλη την Ελλάδα πρέπει να γίνει άμεσα, καθότι θα χαθούν οι επιχορηγήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οποίο ψέμα:
Υπόθεση δεύτερη:
Η ίδια η Ε.Ε. αποθαρρύνει τα κράτη από τη δημιουργία ΧΥΤΑ, με την επιβολή μάλιστα χρηματικών προστίμων, σε περίπτωση που η κατασκευή του συνεχίζεται και μετά το πέρας του 2008. Από το 2010 οι ΧΥΤΑ θεωρούνται παράνομοι και επιβάλλεται το κλείσιμό τους. Είναι, μάλιστα κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι το ελληνικό κράτος θα αναγκαστεί να επιτρέψει τα ποσά των επιχορηγήσεων στην Ε.Ε., γιατί δεν τηρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις κατασκευής.
Η ανάδοχος εταιρία έχει ήδη καρπωθεί αυτά τα χρήματα και το κενό φυσικά θα καλεστούμε να το καλύψουμε όλοι εμείς, γνωστό τοις πάσοι, άλλωστε ότι το χρήμα κινείται από κάτω προς τα πάνω.
…και τα λουλούδια της αντίστασης ανθίζουν.
Οι κάτοικοι της Λευκίμμης, αγρότες στην πλειοψηφία τους, υποψιασμένοι και από την αποτυχία του ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι, αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται αυτό που πάει να τους επιβληθεί, χωρίς φυσικά τη συναίνεσή τους. Το σάρωμα μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων, η επαπειλούμενη περιβαλλοντική καταστροφή, η καπιταλιστική λογική χέζουμε στον αναπτυγμένο Βορρά, μυρίζει στον υποανάπτυκτο Νότο, οι «ατέλειες» της μελέτης και η μυστικότητα κατά τη διάρκεια της έγκρισης της κατασκευής του έργου, οδηγεί στις πρώτες οργανωμένες αντιδράσεις από τους κατοίκους.
Οι πρώτες συνελεύσεις των κατοίκων, με τη συμμετοχή, σχεδόν, όλων των επίσημων φορέων και κομμάτων, αποφασίζουν ότι οι Λευκιμμιώτες ΔΕΝ επιθυμούν την κατασκευή ΧΥΤΑ, στη θέση Μεσοραχιά, 500 μόλις μέτρα μακριά από το χωριό τους. Παρόλα αυτά, ο Σύνδεσμος Δήμων και Κοινοτήτων Κέρκυρας, αφού προηγουμένως είχε συναινέσει το 2006 στην αποδοχή της μελέτης για τη διαχείριση των σκουπιδιών, αποφάσισε να προσκαλέσει τα ΜΑΤ, για την ασφαλή εγκατάσταση του εργολάβου στην περιοχή.
Στις 9 Ιανουαρίου του 2008, μέρα εγκατάστασης των μηχανημάτων στη Λευκίμμη, οι κάτοικοι του χωριού, έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τις δυνάμεις καταστολής. Εκσκαφείς και μπουλντόζες, περιφρουρούμενες από τα ανδρείκελα της ΕΛ.ΑΣ, κατευθύνονται στο χώρο κατασκευής του ΧΥΤΑ. Οργισμένοι Λευκιμμιώτες/ισες, όλων των ηλικιών, προσπαθούν να εμποδίσουν την επιχείρηση εγκατάστασης. Συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων και των ΜΑΤ ξεκινάνε και γενικεύονται.
Η ένταση της καταστολής είναι τέτοια, που οι Λευκιμιώτες δεν είχαν δει ούτε την περίοδο της Κατοχής, όπως οι ίδιοι τόνιζαν χαρακτηριστικά. Έκτοτε και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δυναμικές συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ των κατοχικών δυνάμεων και των δυναμικών κομματιών των κατοίκων της Λευκίμμης. Θαρρούμε πως το ίδιο το ξεπέρασμα των ορίων, που η αστική νομιμότητα θέτει στα μέσα πάλης και αγώνα, από τους Λευκιμμιώτες έδωσε την απαραίτητη ώθηση και δυναμική στον ίδιο τους τον αγώνα.
Χωρίς καμία διάθεση ιεράρχησης των μέσων πάλης, πιστεύουμε ότι αυτό το ξεπέρασμα, βοήθησε τους ίδιους τους Λευκιμμιώτες στη διαμόρφωση εκείνων των ποιοτικών χαρακτηριστικών, που θα έκανε τον αγώνα τους τόσο επίμονο και αδιάλλακτο, όση και η διάθεση του κρατικού μηχανισμού να υπερασπιστεί την εγκατάσταση του ΧΥΤΑ στην περοιχή. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά εκείνα που έκαναν τόσο επικίνδυνο τον αγώνα των Λευκιμμιωτών;
Πρώτα και κύρια, η άμεση συσπείρωση των κατοίκων γύρω από τον κοινό σκοπό και η δημιουργία εκείνης της διαδικασίας, μέσα από την οποία θα είχαν την ευκαιρία να ζυμωθούν και να ριζοσπαστικοποιηθούν οι απόψεις των αγωνιζομένων. Η Λαϊκή Συνέλευση, λειτουργώντας κατά κύριο λόγο αμεσοδημοκρατικά, έδωσε την ευκαιρία στην ανάδειξη όλων των διαθέσεων, παρακάμπτοντας τις θεσμικές και ιεραρχικές μορφές οργάνωσης.
Έπειτα, η επιμονή στις απόπειρες δολιοφθοράς στα μηχανήματα και οι συνεπαγόμενες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, έθεσε ουσιαστικά εκτός αγώνα τους θεσμικούς φορείς και τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία μετά τις πρώτες συγκρούσεις και όσο έβλεπαν ότι δε μπορούσαν να περιχαρακώσουν τον αγώνα στις γραμμές τους και ότι τα όρια της νομιμότητας ξεπερνιόταν σε κάθε ευκαιρία, άρχισαν να διαχωρίζουν τη θέση τους και να αποστασιοποιούνται.
Θα πρέπει, επίσης να σταθούμε στη θέση των αγωνιζόμενων Λευκιμμμιωτών, ότι δεν επιθυμούν απλώς την απομάκρυνση του ΧΥΤΑ από την περιοχή τους και τη μεταφορά του αλλού, αλλά την εξεύρεση εναλλακτικής λύσης, που δε θα επηρεάζει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής. Η άποψη αυτή των κατοίκων από το μακρινό από τα αστικά κέντρα χωριό, θα πρέπει να προβληματίσει όλους όσους διαβιούν στις μητροπόλεις και αβίαστα καταναλώνουν, γεννώντας σκουπίδια, μη αναλογιζόμενοι που αυτά θα καταλήξουν.
Καταναλώνουν προϊόντα ενός πολιτισμού και ενός συστήματος που γεννάει το παράλογο ότι ενώ από τη μια είναι ο βασικός ένοχος για τα σκουπίδια που υπάρχουν, παράγοντας άχρηστα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, από την άλλη θέλει να μεταθέσει εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη της διαχείρισής τους, στους κατοίκους των υποβαθμισμένων, κατά κύριο λόγο, περιοχών.
Εκεί ακριβώς πρέπει να εντοπιστεί και η ίδια η λύση του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από την ολική καταστροφή του καπιταλισμού. Σαφώς και υπάρχουν καλύτεροι τρόποι διαχείρισης των σκουπιδιών, αλλά αν θέλουμε μια για πάντα να τελειώνουμε με τον πολιτισμό της μόλυνσης, η μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του συστήματος που τον γεννά. Συνεπώς, αυτός ο αγώνας δεν είναι «ο αγώνας των Λευκιμμιωτών», αλλά υπόθεση και ευθύνη όλων μας.
Είναι υποχρέωσή μας η συνεχής έμπρακτη αλληλεγγύη και η υπενθύμιση ότι τέτοιοι αγώνες δεν πρέπει να περιχαρακώνονται στο τοπικό του ζητήματος, αλλά να ασκούν συνολική κριτική στο κράτος και το κεφάλαιο.
Αλληλεγγύη στον αδιάλλακτο και αδιαμεσολάβητο
αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης.
Αλληλεγγύη στους κατοίκους στο Καρβουνάρι Θεσπρωτίας, Ελληνικό Ιωαννίνων, Θερμά Σαμοθράκης που βιώνουν ανάλογη επιβολή ΧΥΤΑ.
Αλληλέγγυοι/Αλληλέγγυες
Σχετικά άρθρα:
Πορεία αλληλεγγύης στην Αθήνα