ΕΠΕΙΔΗ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Της Ναυσικάς Κυριάκη
μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

Να το ξαναπούμε, κρίνω ότι πρέπει, ακόμα μια φορά. Δεν είναι μόνον ότι δεν υπάρχει πρόθεση, που δεν υπάρχει, αλλά η διάβρωση του πολιτικού συστήματος είναι τέτοια που είναι αδύνατον να επιτρέψει παρεκκλίσεις αν υποθέσουμε ότι έστω υπήρχαν οι προθέσεις. Για να γίνω σαφής:

Δημοσίευμα της εφημερίδας ανατολικής αττικής «Ο ΔΗΜΟΤΗΣ» 12/02/10 αναφέρει τις δηλώσεις της υπουργού περιβάλλοντος κ. Μπιρμπίλη σχετικά με τον περιφερειακό σχεδιασμό ο οποίος δεν πρόκειται να αλλάξει!

Με άλλα λόγια και ο ΧΥΤΑ Λευκίμμης θα λειτουργήσει και το Τεμπλόνι θα συνεχίσει ακάθεκτο την καταστροφική του πορεία στο όνομα του περιφερειακού σχεδιασμού. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος δημιουργήθηκε ίσως, για να επιβεβαιώσει και να νομιμοποιήσει την τραγική πορεία των έργων, πού σε ολόκληρη την επικράτεια συνάντησαν την σθεναρή αντίσταση του Λαού και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή της Λευκίμμης βάφτηκαν με αίμα. Κρίμα που ένα « γνήσιο τέκνο των ΜΚΟ» στο τιμόνι του Υπουργείου Περιβάλλοντος, τόσο γρήγορα καταθέτει στο βωμό των συμφερόντων τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες του. Κρίμα που αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά, ότι βαδίζοντας με «βελούδινη αντίσταση» επιδιώκεις στην ουσία την συνδιαλλαγή που χαριτωμένα ονομάζεις διάλογο και αφουγκρασμό της κοινωνίας. Γιατί όταν ο Λαός κατεβαίνει στους δρόμους αψηφώντας τα ΜΑΤ, τι άλλο θέλεις να αφουγκραστείς για να καταλάβεις τι θέλει! Αυτό ουσιαστικά είναι ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει στην χώρα μας αυτήν την ώρα.

Μέσα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων, από την μεταπολίτευση και μετά ο Λαός, χρόνο με τον χρόνο βίωνε ένα όλο και πιο τοξικό περιβάλλον, από τους κάθε λογής σωτήρες – καιροσκόπους, ταπεινωμένος από τους κατά καιρούς εργατοπατέρες και αγροτοπατέρες, σε μόνιμη ομηρία με την προσδοκία της επαγγελματικής αποκατάστασης των παιδιών του, έφθασε στο αποκορύφωμα του την τελευταία περίοδο. Γιατί τοξικά δεν είναι μόνον τα δηλητήρια των αποβλήτων, υγρών και στερεών. Είναι και οι εργασιακές σχέσεις, είναι και η υποβάθμιση των αγροτών, είναι και οι πελατειακές σχέσεις των ηγετίσκων της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι και η μαφιόζικη συμπεριφορά των, κατά τόπους, οικονομικών παραγόντων. Είναι ακόμα και η συκοφάντηση όποιου ή όποιων δεν μας κάνει και αντιμιλά. Κυρίως όμως είναι η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας η στρέβλωση γεγονότων, η αλήθεια να μοιάζει με ψέμα και το ψέμα να υπονοεί το σχετικό.

Περίμενε κανείς, τουλάχιστον προσχηματικά και μετά από τόσα γεγονότα, εφόσον μιλούσαν προεκλογικά για νέες εξελιγμένες τεχνολογίες και είχαν συσκεφτεί μάλιστα τα επιστημονικά στελέχη του κινήματος του σοσιαλιστικού, ότι αν μη τι άλλο θα υπήρχε μια υποτυπώδης αναθεώρηση του περίφημου περιφερειακού σχεδιασμού.
Δεν τολμούν όμως να σηκώσουν ανάστημα στα συμφέροντα, τα μικρά, τα εγχώρια, πόσο μάλλον στα μεγάλα, τα Γερμανικά, τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και κυρίως τα Αμερικάνικα.

Ο Λαός όμως ξέρει! Και ούτε οι στημένες δημοσκοπήσεις για την αποδοχή των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων τον πείθουν, ούτε η αγωνιώδης προσπάθεια των συστημικών ΜΜΕ να του προσάψουν ευθύνες, εμμέσως πλην σαφώς για το κατάντημα της χώρας. Ξέρει ότι οι θυσίες που του ζητούν να κάνει είναι προσχηματικές για να καλύψουν τους πραγματικούς υπεύθυνους. Μέσα από την σιωπή του, αποτέλεσμα της τσακισμένης του περηφάνιας ακούγεται όλο και πιο δυνατά ο ήχος της αντίστασης και της διεκδίκησης του Δικαίου. Τα ακατανόητα λόγια, οι δαιδαλώδης οικονομικές αναλύσεις, αλήθεια είναι η απάντηση στην αγωνία του απλού ανθρώπου, του ανθρώπου του μόχθου που βιώνει την φτώχεια και την ανασφάλεια καθημερινά; Πως είναι δυνατόν οι «σοσιαλιστικές» ευαισθησίες της κυβέρνησης, να μη μπορούν να φθάσουν μέσα στα λαϊκά σπίτια.

Ο Λαός ξέρει ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από κυβερνήσεις που σέρνονται και υπηρετούν το κεφάλαιο. Ξέρει επίσης ότι , καλείται – όχι από τα επιτελεία της εξουσίας, αλλά από την ανάγκη επιβίωσης του- για μια ακόμη φορά να πάρει την μοίρα του στα χέρια του, και όπως έχει αποδειχτεί μέσα από το πέρασμα της ιστορίας να είναι αυτός ο κυρίαρχος της δικής του ζωής.