Κείμενο: ΕΛΕΝΑ ΓΙΣΔΑΚΗ
Όταν το άδικο πνίγει και έχεις εξαντλήσει όσα όπλα σου έχει δώσει το κράτος (προσφυγές, μηνύσεις, αγωγές), όταν βλέπεις να «καίγεται» το σπίτι σου χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα, όταν βλέπεις να εξαγριώνονται ακόμη και ηλικιωμένοι, όταν (για πρώτη ίσως φορά) έχεις την ίδια άποψη με τους «γαλάζιους», τους «πράσινους», τους «κόκκινους», όταν νιώθεις ξένος στο ίδιο σου το σπίτι, τότε ξεσπάς…
Στη Λευκίμμη αυτό συνέβη. Όταν οι Λευκιμμιώτες είδαν απέναντι στα αιτήματά τους για ενημέρωση, προστασία, διαφύλαξη της γης τους, της υγείας τους, των επιχειρήσεών τους, την αδιαφορία αρχικά και στη συνέχεια την κρατική καταστολή εξερράγησαν.
Ένα ολόκληρο χωριό βγήκε στους δρόμους, διεκδικώντας το δίκιο τους, την αξιοπρέπειά τους, το δικαίωμά τους σε ένα καλύτερο αύριο.
Στην παρούσα φάση και εδώ που έφτασαν τα πράγματα λίγο νοιάζει αν ο ΧΥΤΑ πρέπει ή όχι να λειτουργήσει, αν οι δήμαρχοι έχουν κάνει στην παρούσα φάση (υπό την σημερινή διοίκηση του Συνδέσμου) προσπάθειες καλύτερης λειτουργίας στον υπάρχοντα ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και αν το έργο στη Λευκίμμη θα λειτουργήσει υπό σωστές προϋποθέσεις.
Λίγο νοιάζει ακόμη και το ποιος ευθύνεται για το σημερινό αδιέξοδο.
Στην παρούσα φάση πρωτεύει οι συμπολίτες μας, οι «4» της Λευκίμμης που σύρονται σε δίκες με βαρύτατες κατηγορίες για συμμετοχή στα γεγονότα της 16ης Ιουλίου 2008, να έχουν στο πλευρό τους όλους.
Γιατί στα γεγονότα που συνέβησαν στη Λευκίμμη πριν από 1,5 περίπου χρόνο, δεν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι, δεν υπάρχουν πρωτοστάτες και ακόλουθοι, δεν υπάρχουν υποκινητές και παρακινούμενοι.
Ένας ολόκληρος λαός βγήκε στους δρόμους αναστατωμένος, πληγωμένος, οργισμένος. Κι όταν η λαϊκή οργή υπερισχύει οι κρατούντες πρέπει να σκύβουν το κεφάλι. Σε τέτοιες στιγμές πρέπει να περισσεύει η ψυχραιμία και να λείπει η επιμονή.
Και ακόμη και για εκείνους που θεωρούν ότι η Λευκίμμη είναι μακριά, συνεπώς αδιάφορη για το δικό τους μέλλον, κάπου στο βάθος του μυαλού τους ας κρατήσουν εκείνο που είχε πει ο Μπ. Μπρεχτ: «Όταν το κακό χτυπήσει την πόρτα του γείτονα, περίμενε να χτυπήσει και τη δική σου».
Με βαθιά πίστη ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή σε εξουσίες, προσταγές, συμφέροντα και άνωθεν επιταγές, σίγουρα αναμένουμε όλοι να πράξει αυτό που πρέπει: Να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Και πάντως η παρουσία όλων ας υπενθυμίσει ότι σε αυτή την περίπτωση είμαστε όλοι Λευκιμμιώτες…
Πηγή: Corfu Press
Όταν το άδικο πνίγει και έχεις εξαντλήσει όσα όπλα σου έχει δώσει το κράτος (προσφυγές, μηνύσεις, αγωγές), όταν βλέπεις να «καίγεται» το σπίτι σου χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα, όταν βλέπεις να εξαγριώνονται ακόμη και ηλικιωμένοι, όταν (για πρώτη ίσως φορά) έχεις την ίδια άποψη με τους «γαλάζιους», τους «πράσινους», τους «κόκκινους», όταν νιώθεις ξένος στο ίδιο σου το σπίτι, τότε ξεσπάς…
Στη Λευκίμμη αυτό συνέβη. Όταν οι Λευκιμμιώτες είδαν απέναντι στα αιτήματά τους για ενημέρωση, προστασία, διαφύλαξη της γης τους, της υγείας τους, των επιχειρήσεών τους, την αδιαφορία αρχικά και στη συνέχεια την κρατική καταστολή εξερράγησαν.
Ένα ολόκληρο χωριό βγήκε στους δρόμους, διεκδικώντας το δίκιο τους, την αξιοπρέπειά τους, το δικαίωμά τους σε ένα καλύτερο αύριο.
Στην παρούσα φάση και εδώ που έφτασαν τα πράγματα λίγο νοιάζει αν ο ΧΥΤΑ πρέπει ή όχι να λειτουργήσει, αν οι δήμαρχοι έχουν κάνει στην παρούσα φάση (υπό την σημερινή διοίκηση του Συνδέσμου) προσπάθειες καλύτερης λειτουργίας στον υπάρχοντα ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και αν το έργο στη Λευκίμμη θα λειτουργήσει υπό σωστές προϋποθέσεις.
Λίγο νοιάζει ακόμη και το ποιος ευθύνεται για το σημερινό αδιέξοδο.
Στην παρούσα φάση πρωτεύει οι συμπολίτες μας, οι «4» της Λευκίμμης που σύρονται σε δίκες με βαρύτατες κατηγορίες για συμμετοχή στα γεγονότα της 16ης Ιουλίου 2008, να έχουν στο πλευρό τους όλους.
Γιατί στα γεγονότα που συνέβησαν στη Λευκίμμη πριν από 1,5 περίπου χρόνο, δεν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι, δεν υπάρχουν πρωτοστάτες και ακόλουθοι, δεν υπάρχουν υποκινητές και παρακινούμενοι.
Ένας ολόκληρος λαός βγήκε στους δρόμους αναστατωμένος, πληγωμένος, οργισμένος. Κι όταν η λαϊκή οργή υπερισχύει οι κρατούντες πρέπει να σκύβουν το κεφάλι. Σε τέτοιες στιγμές πρέπει να περισσεύει η ψυχραιμία και να λείπει η επιμονή.
Και ακόμη και για εκείνους που θεωρούν ότι η Λευκίμμη είναι μακριά, συνεπώς αδιάφορη για το δικό τους μέλλον, κάπου στο βάθος του μυαλού τους ας κρατήσουν εκείνο που είχε πει ο Μπ. Μπρεχτ: «Όταν το κακό χτυπήσει την πόρτα του γείτονα, περίμενε να χτυπήσει και τη δική σου».
Με βαθιά πίστη ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή σε εξουσίες, προσταγές, συμφέροντα και άνωθεν επιταγές, σίγουρα αναμένουμε όλοι να πράξει αυτό που πρέπει: Να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Και πάντως η παρουσία όλων ας υπενθυμίσει ότι σε αυτή την περίπτωση είμαστε όλοι Λευκιμμιώτες…
Πηγή: Corfu Press