Κείμενο: ΕΛΕΝΑ ΓΙΣΔΑΚΗ
16 Ιουνίου 2008. Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή την ημέρα διάλεξαν τα ΜΑΤ για τη δεύτερη επίθεσή τους ενάντια στη Λευκίμμη. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα του «μαύρου Μαΐου», που οδήγησαν στο θάνατο μιας νέας γυναίκας και τη σύλληψη δεκάδων άλλων συμμετεχόντων στον αγώνα των Λευκιμμιωτών για να μην κατασκευαστεί – τότε – ο ΧΥΤΑ στη συγκεκριμένη περιοχή, ο αγώνας εντέλει για τη διαφύλαξη του δικαιώματος κάθε ανθρώπου σε μια καλύτερη ζωή.
16 Ιουνίου 2008. Από τη μια μεριά οι κάτοικοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και οι ιερείς της περιοχής, πρόχειρα αναχώματα από παλιά αυτοκίνητα, ελαστικά και κλαδιά. Άοπλοι απλοί άνθρωποι, αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν τη δημιουργία άλλης μιας χωματερής κοντά στα σπίτια, την περιουσία, τα ποτάμια, την τουριστική ζώνη.
Απέναντί τους παραταγμένες οι διμοιρίες των ΜΑΤ, πάνοπλες, με ασφυξιογόνες μάσκες (για τη δική τους προστασία), έχοντας λάβει ως εντολή την διαφύλαξη της απρόσκοπτης συνέχισης της κατασκευής του έργου, συνεπώς της διαφύλαξης των συμφερόντων του εργολάβου.
Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Ξαφνικά ο ηλιόλουστος ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα καπνού, η ατμοσφαιρα έγινε αποπνικτική από χημικά και δακρυγόνα, οι κάτοικοι ξεχύθηκαν στα διπλανά στενά, προσπάθησαν να ξεφύγουν στα διπλανά χωράφια κυνηγημένοι, φοβισμένοι, έκπληκτοι, οργισμένοι.
Το κυνηγητό και οι συμπλοκές κράτησαν ώρες, με τα ΜΑΤ να οπισθοχωρούν να επιτίθενται εκ νέου, να περιμένουν εντολές, να αναδιοργανώνονται και πάλι από την αρχή.
Θυμάμαι τους ιερείς της περιοχής να παρακαλούν για παύση της επίθεσης, να παρακαλούν φοβούμενοι ότι θα υπάρξουν θύματα, θυμάμαι τις γυναίκες της Λευκίμμης να κλαίν και να παρακαλούν: «Μην χτυπάτε. Είναι παιδιά, τα παδιά μας».
Θυμάμαι ικεσίες, συγκεντρώσεις, φωνές οργής. Πάνω από όλα όμως θυμάμαι το συναίσθημα της βαθιάς πίκρας, εκείνο που μόνο η αδικία αφήνει, στις κατηγορίες του κόσμου απέναντι στους αστυνομικούς: «Εμάς έπρεπε να προσέχετε, μαζί μας έπρεπε να είστε, όχι με τους εργολάβους. Εμείς σας πληρώνουμε. Ντροπή».
Νύχτωσε, ο κόσμος σκόρπισε και η κατάσταση εκτονώθηκε. Αργότερα, μάθαμε ότι (για εκφοβισμό; για επίδειξη ισχύος;), ασκήθηκε δίωξη με βαριές κατηγορίες εναντίον τεσσάρων Λευκιμμιωτών.
Τις 12 Νοεμβρίου δικάζονται ως υπεύθυνοι ή συμμετέχοντες στα γεγονότα της 16ης Ιουνίου οι Β. Καραβαζάκης, Γ. Πανδής, Σ. Σαμοΐλης και Αν. Ανδρονικόπουλος. Δεν δικάζονται όμως μόνο αυτοί. Μαζί τους δικάζεται το κίνημα της Λευκίμμης, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, η υποχρέωση να παραδώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στην επόμενη γενιά. Δικάζεται η Λευκίμμη και μαζί της όλη η Κέρκυρα. Δικάζεται, η αντίσταση κατά της κακοποίησης του περιβάλλοντος, η ελευθερία στη γνώμη και την έκφραση, οι αγώνες δύο σχεδόν χρόνων σε Λευκίμμη και Τεμπλόνι.
Μαζί με τους «4» δικάζονται όλοι όσοι διαφωνούν με την κρατική καταστολή και την επιλογή να σταλεί ένας στρατός από ΜΑΤ εναντίον ενός μικρού χωριού. Υπό αυτή την έννοια, τις 12 Νοεμβρίου δικαζόμαστε όλοι.
Ας σταματήσουν λοιπόν, οι διώξεις στη Λευκίμμη, ας αποσυρθούν οι κατηγορίες κατά δεκάδων κατοίκων και συμμετεχόντων στις κινητοποιήσεις. Και τελικά ας γίνει αυτό που όλη η Κέρκυρα ζητά: Πάρτε επιτέλους τα ΜΑΤ από την Κέρκυρα.
Πηγή: corfupress(22/10/2009)
16 Ιουνίου 2008. Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή την ημέρα διάλεξαν τα ΜΑΤ για τη δεύτερη επίθεσή τους ενάντια στη Λευκίμμη. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα του «μαύρου Μαΐου», που οδήγησαν στο θάνατο μιας νέας γυναίκας και τη σύλληψη δεκάδων άλλων συμμετεχόντων στον αγώνα των Λευκιμμιωτών για να μην κατασκευαστεί – τότε – ο ΧΥΤΑ στη συγκεκριμένη περιοχή, ο αγώνας εντέλει για τη διαφύλαξη του δικαιώματος κάθε ανθρώπου σε μια καλύτερη ζωή.16 Ιουνίου 2008. Από τη μια μεριά οι κάτοικοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και οι ιερείς της περιοχής, πρόχειρα αναχώματα από παλιά αυτοκίνητα, ελαστικά και κλαδιά. Άοπλοι απλοί άνθρωποι, αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν τη δημιουργία άλλης μιας χωματερής κοντά στα σπίτια, την περιουσία, τα ποτάμια, την τουριστική ζώνη.
Απέναντί τους παραταγμένες οι διμοιρίες των ΜΑΤ, πάνοπλες, με ασφυξιογόνες μάσκες (για τη δική τους προστασία), έχοντας λάβει ως εντολή την διαφύλαξη της απρόσκοπτης συνέχισης της κατασκευής του έργου, συνεπώς της διαφύλαξης των συμφερόντων του εργολάβου.
Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Ξαφνικά ο ηλιόλουστος ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα καπνού, η ατμοσφαιρα έγινε αποπνικτική από χημικά και δακρυγόνα, οι κάτοικοι ξεχύθηκαν στα διπλανά στενά, προσπάθησαν να ξεφύγουν στα διπλανά χωράφια κυνηγημένοι, φοβισμένοι, έκπληκτοι, οργισμένοι.
Το κυνηγητό και οι συμπλοκές κράτησαν ώρες, με τα ΜΑΤ να οπισθοχωρούν να επιτίθενται εκ νέου, να περιμένουν εντολές, να αναδιοργανώνονται και πάλι από την αρχή.
Θυμάμαι τους ιερείς της περιοχής να παρακαλούν για παύση της επίθεσης, να παρακαλούν φοβούμενοι ότι θα υπάρξουν θύματα, θυμάμαι τις γυναίκες της Λευκίμμης να κλαίν και να παρακαλούν: «Μην χτυπάτε. Είναι παιδιά, τα παδιά μας».
Θυμάμαι ικεσίες, συγκεντρώσεις, φωνές οργής. Πάνω από όλα όμως θυμάμαι το συναίσθημα της βαθιάς πίκρας, εκείνο που μόνο η αδικία αφήνει, στις κατηγορίες του κόσμου απέναντι στους αστυνομικούς: «Εμάς έπρεπε να προσέχετε, μαζί μας έπρεπε να είστε, όχι με τους εργολάβους. Εμείς σας πληρώνουμε. Ντροπή».
Νύχτωσε, ο κόσμος σκόρπισε και η κατάσταση εκτονώθηκε. Αργότερα, μάθαμε ότι (για εκφοβισμό; για επίδειξη ισχύος;), ασκήθηκε δίωξη με βαριές κατηγορίες εναντίον τεσσάρων Λευκιμμιωτών.
Τις 12 Νοεμβρίου δικάζονται ως υπεύθυνοι ή συμμετέχοντες στα γεγονότα της 16ης Ιουνίου οι Β. Καραβαζάκης, Γ. Πανδής, Σ. Σαμοΐλης και Αν. Ανδρονικόπουλος. Δεν δικάζονται όμως μόνο αυτοί. Μαζί τους δικάζεται το κίνημα της Λευκίμμης, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, η υποχρέωση να παραδώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στην επόμενη γενιά. Δικάζεται η Λευκίμμη και μαζί της όλη η Κέρκυρα. Δικάζεται, η αντίσταση κατά της κακοποίησης του περιβάλλοντος, η ελευθερία στη γνώμη και την έκφραση, οι αγώνες δύο σχεδόν χρόνων σε Λευκίμμη και Τεμπλόνι.
Μαζί με τους «4» δικάζονται όλοι όσοι διαφωνούν με την κρατική καταστολή και την επιλογή να σταλεί ένας στρατός από ΜΑΤ εναντίον ενός μικρού χωριού. Υπό αυτή την έννοια, τις 12 Νοεμβρίου δικαζόμαστε όλοι.
Ας σταματήσουν λοιπόν, οι διώξεις στη Λευκίμμη, ας αποσυρθούν οι κατηγορίες κατά δεκάδων κατοίκων και συμμετεχόντων στις κινητοποιήσεις. Και τελικά ας γίνει αυτό που όλη η Κέρκυρα ζητά: Πάρτε επιτέλους τα ΜΑΤ από την Κέρκυρα.
Πηγή: corfupress(22/10/2009)