Με αφορμή το θλιβερό γεγονός της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη το βράδυ της 06/12/08 στα Εξάρχεια από τον "ειδικό φρουρό" της Ελληνικής Αστυνομίας και τις υποκριτικές και πληθωρικές δηλώσεις των εκπροσώπων της πολιτείας, βυθίστηκα στις δικές μου σκέψεις και συνειρμούς, αποδίδοντας σεμνά, σαν ελεγεία, φόρο τιμής σ΄έναν άλλο άδικο θάνατο. Τον θάνατο μιας μητέρας δυο ανήλικων παιδιών.
Λυπάμαι γιατί δηλώσεις όπως αυτές του Υπ. Εσωτερικών κ.Προκόπη Παυλόπουλου ότι "η αλήθεια" για τον Αλέξη "θα αναδειχθεί" και ότι "η αφαίρεση ζωής στη δημοκρατία δεν συγχωρείται" δεν φαίνεται να ισχύουν για την περίπτωση της δικής μας Μαρίας Κουλούρη, η οποία τραυματίσθηκε θανάσιμα το πρωί της 29/05/08, ύστερα από κτηνώδη επέμβαση των ΜΑΤ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Λυπάμαι και αγανακτώ για την υποκρισία και αδικία που κρύβουν μέσα τους τα λόγια των "Μεγάλων".
Λυπάμαι ακόμη γιατί η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ.Κάρολου Παπούλια ότι "ο θάνατος του 15χρονου είναι τραύμα στο κράτος του δικαίου" δεν φαίνεται να καλύπτει την περίπτωση της Μαρίας, όπως δεν φαίνεται να την καλύπτει και η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού της χώρας κ.Κων/νου Καραμανλή ότι "δεν θα υπάρξει επιείκεια σην απόδοση ευθυνών" για το θάνατο του Αλέξη.
Αλλά η Μαρία Κουλούρη είναι μια νεκρή στην άκρη της επικράτειας στον "υπανάπτυκτο" Νότο της "πολιτισμένης" Κέρκυρας, και συγκεκριμένα σην περιοχή της Λευκίμμης. Κυρίως όμως ο θάνατος της Μαρίας Κουλούρη εκφράζει και κωδικοποιεί την ωμή βία και το καθεστώς κατοχής που από τις 09/01/08 και εφεξής, αδιαλείπτως ασκείται ενάντια σε μια μικρή κοινωνία που αποφασιστικά αγωνίζεται για το αναφέρετο δικαίωμα στην Υγεία, στο Περιβάλλον και σην προστασία της Προσωπικότητας. Αυτά τα δικαιώματα του πολίτη, που σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ.Παυλόπουλου "η πολιτεία προστατεύει", στην περίπτωση της Λευκίμμης η ίδια η πολιτεία κατ' εξακολούθηση τα καταπατεί. Η λύπη και η οργή από την επίσημη υποκρισία γίνονται η μήτρα του αγώνα για δικαιοσύνη και ισότητα.
Για την περίπτωση της Λευκίμμης, όπως και για την περίπτωση της Μαρίας, δεν ισχύουν το κούφια λόγια της εξουσίας ότι "η αστυνομία προστατεύει τον πολίτη και τα δικαιώματά του" και δεν αναγνωρίζεται η αλήθεια ότι η αγανάκτηση του Λευκιμμιώτη, όπως άλλωστε φαντάζομαι και της Μαρίας είναι ιδεολογικά θεμελιωμένη.
Τώρα ξέρω γιατί ο θάνατος/δολοφονία της Μαρίας Κουλούρη θα μείνει χωρίς τη προσείκουσα δικαίωση που αποτελεί δημοκρατικό καθήκον και χρέος της πολιτείας. Γιατί η δικαίωση του θανάτου της Μαρίας σημαίνει δικαίωση του Λευκιμμιώτικου Αγώνα.
Σ. Κ. (Λ)
Υ.Γ.
Πιστεύω απόλυτα ότι όλοι οι Λευκιμμιώτες απονέμουν διαρκώς, από τα βάθη της συνείδησής τους, φόρο τιμής για τον άδικο χαμό της Μαρίας και αυτό είναι, νομίζω, που παρηγορεί την ψυχή της, μέσα στην απέραντη θλίψη του αποχωρισμού από τα προσφιλή της πρόσωπα.
Λυπάμαι γιατί δηλώσεις όπως αυτές του Υπ. Εσωτερικών κ.Προκόπη Παυλόπουλου ότι "η αλήθεια" για τον Αλέξη "θα αναδειχθεί" και ότι "η αφαίρεση ζωής στη δημοκρατία δεν συγχωρείται" δεν φαίνεται να ισχύουν για την περίπτωση της δικής μας Μαρίας Κουλούρη, η οποία τραυματίσθηκε θανάσιμα το πρωί της 29/05/08, ύστερα από κτηνώδη επέμβαση των ΜΑΤ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Λυπάμαι και αγανακτώ για την υποκρισία και αδικία που κρύβουν μέσα τους τα λόγια των "Μεγάλων".
Λυπάμαι ακόμη γιατί η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ.Κάρολου Παπούλια ότι "ο θάνατος του 15χρονου είναι τραύμα στο κράτος του δικαίου" δεν φαίνεται να καλύπτει την περίπτωση της Μαρίας, όπως δεν φαίνεται να την καλύπτει και η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού της χώρας κ.Κων/νου Καραμανλή ότι "δεν θα υπάρξει επιείκεια σην απόδοση ευθυνών" για το θάνατο του Αλέξη.
Αλλά η Μαρία Κουλούρη είναι μια νεκρή στην άκρη της επικράτειας στον "υπανάπτυκτο" Νότο της "πολιτισμένης" Κέρκυρας, και συγκεκριμένα σην περιοχή της Λευκίμμης. Κυρίως όμως ο θάνατος της Μαρίας Κουλούρη εκφράζει και κωδικοποιεί την ωμή βία και το καθεστώς κατοχής που από τις 09/01/08 και εφεξής, αδιαλείπτως ασκείται ενάντια σε μια μικρή κοινωνία που αποφασιστικά αγωνίζεται για το αναφέρετο δικαίωμα στην Υγεία, στο Περιβάλλον και σην προστασία της Προσωπικότητας. Αυτά τα δικαιώματα του πολίτη, που σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ.Παυλόπουλου "η πολιτεία προστατεύει", στην περίπτωση της Λευκίμμης η ίδια η πολιτεία κατ' εξακολούθηση τα καταπατεί. Η λύπη και η οργή από την επίσημη υποκρισία γίνονται η μήτρα του αγώνα για δικαιοσύνη και ισότητα.
Για την περίπτωση της Λευκίμμης, όπως και για την περίπτωση της Μαρίας, δεν ισχύουν το κούφια λόγια της εξουσίας ότι "η αστυνομία προστατεύει τον πολίτη και τα δικαιώματά του" και δεν αναγνωρίζεται η αλήθεια ότι η αγανάκτηση του Λευκιμμιώτη, όπως άλλωστε φαντάζομαι και της Μαρίας είναι ιδεολογικά θεμελιωμένη.
Τώρα ξέρω γιατί ο θάνατος/δολοφονία της Μαρίας Κουλούρη θα μείνει χωρίς τη προσείκουσα δικαίωση που αποτελεί δημοκρατικό καθήκον και χρέος της πολιτείας. Γιατί η δικαίωση του θανάτου της Μαρίας σημαίνει δικαίωση του Λευκιμμιώτικου Αγώνα.
Σ. Κ. (Λ)
Υ.Γ.
Πιστεύω απόλυτα ότι όλοι οι Λευκιμμιώτες απονέμουν διαρκώς, από τα βάθη της συνείδησής τους, φόρο τιμής για τον άδικο χαμό της Μαρίας και αυτό είναι, νομίζω, που παρηγορεί την ψυχή της, μέσα στην απέραντη θλίψη του αποχωρισμού από τα προσφιλή της πρόσωπα.