Πέρασαν 35 χρόνια από τότε που «..μία ομάδα αναρχικών…» κατέλαβε το Πολυτεχνείο με κυρίαρχο σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» .Σε μία περίοδο κατάργησης των συνταγματικών δικαιωμάτων για εφτά και πλέον χρόνια η διανόηση η αναγνωρισμένη και η εκκολαπτόμενη με τη συμπαράσταση των εργαζομένων, κατόρθωσε έστω και ως πολιτική μειοψηφία να κάμει το όνειρο πραγματικότητα. Να δημιουργήσει ακηδεμόνευτο πολιτικά κίνημα τόσο ισχυρό ώστε να λυγίσει τη χούντα των συνταγματαρχών.
Αν αναλύσουμε προσεχτικά το κυρίαρχο σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» , θα δούμε πως στις τρεις λέξεις υπάρχει η συμπύκνωση των αιτημάτων διαχρονικά όλης της ελεύθερης και εργαζόμενης κοινωνίας.
Στη λέξη ΨΩΜΙ εμπεριέχεται το ύψιστο δικαίωμα στην εργασία, τα εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στην ασφάλιση, στην υγεία, την δημόσια εκπαίδευση και σε όσες παροχές δικαιούται ο πολίτης ανάλογες με εκείνα τα τέλη που χρεώνεται από τη πολιτεία και θα έπρεπε να είναι ανταποδοτικά.
Στη λέξη ΠΑΙΔΕΙΑ, είναι συμπυκνωμένα ,κυρίαρχα, το δικαίωμα στη μόρφωση (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια) ,οι συνθήκες εκπαίδευσης, οι υποδομές που οφείλονται, η αγάπη για τη γνώση και η μετατροπή της σε παραγωγικό εργαλείο , η αγάπη για το συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη ,η υπέρβαση, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και τόσα άλλα…
Στη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , όλα τα προηγούμενα συν τα στοιχεία που εκφράζονται μέσα από τη ελευθερία της σκέψης , την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, με σεβασμό στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, έστω και αν αυτοί εκφράζονται από τη συνήθως κυρίαρχη αντίληψη περί τάξεων και πλειοψηφιών με αστικό και αντεργατικό περιεχόμενο…
Εξάγεται λοιπόν ένα συμπέρασμα όπου ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως ανάλογα με το πώς ο καθένας ιδιώτης ή φορέας ή πολιτικό κόμμα το συμφέρει, ενώ στη πραγματικότητα δε χωράνε και πολλές ερμηνείες. Το δικό μου συμπέρασμα, φυσικά, καταγράφεται με τίτλο: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, αντί του προειρημένου «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Επίκαιρο λοιπόν όσο ποτέ το μήνυμα του πολυτεχνείου, όσο και ο Αριστοφάνης
Τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς συρρικνώνονται και καταργούνται, η ανεργία αυξάνει σε βαθμό επικίνδυνο, το ωράριο καταργείται όπως και το πενθήμερο, τα ασφαλιστικά ταμεία επένδυσαν το κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων στο χρηματιστήριο και οι τράπεζες τα τίναξαν δήθεν στον αέρα για να τα ξαναπάρουν από το κράτος. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, η ανταγωνιστικότητα, η ατομική ιδιοκτησία και ο ανεξέλεγκτος πλούτος, δημιούργησε τεράστιο χάσμα και μεταξύ των οικονομικά ισχυρών για να επιβεβαιωθεί η ρήση, «ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος.
Το δικαίωμα στη μόρφωση και αυτό δοκιμάζεται σκληρά αφού σε συνδυασμό με την ανεργία και την αναξιοκρατία, τείνει να μηδενίσει τα πτυχία. Ο πεπαλαιωμένος τύπος του εκπαιδευτικού συστήματος στοχεύει στη δημιουργία στελεχών επιχειρήσεων καταργώντας τις αξίες. Η κρίση των αξιών καταργεί ουσιαστικά την έννοια άνθρωπος. Το δημόσιο σχολείο συνεχώς υποβαθμίζεται ενώ η κυρίαρχη αντίληψη που εκφράζεται κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, δρομολογεί με το άρθρο 16 την ιδιωτική εκπαίδευση, υποβαθμίζοντας όπως προείπα τη δημόσια.
Το θέμα της ελευθερίας για την οποία θυσίες χρόνων αναφέρονται, αν το αναλύσουμε και αυτό θα καταλήξουμε στις παρακάτω διαπιστώσεις:
• Τα προσωπικά δεδομένα έπαυσαν να είναι απόρρητα
• Η διακίνηση ελεύθερης σκέψης και ιδεών , είναι φακελωμένη
• Η προάσπιση των νόμων του κράτους, ποινικοποιείται
• Πλήθος δικαστικών λειτουργών, διώκονται ποινικά
• Η καταπάτηση του συντάγματος και των νόμων του κράτους από τα όργανα της πολιτείας(δυνάμεις καταστολής, βουλευτές), δεν ποινικοποιείται
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το συμβιβασμό της διανόησης με τη κυρίαρχη τάξη και αντίληψη, τότε κάποιος που σκέφτεται ελεύθερα και αυτόνομα, περισσότερο τάσσεται ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ να συνεχίζει να αγωνίζεται.
Πως τούτα τώρα συνδέονται με το ΧΥΤΑ Λευκίμμης όπως αναφέρεται στο τίτλο;
Μα στο κίνημα κατά του ΧΥΤΑ Λευκίμμης , θα συναντήσουμε τα περισσότερα από όσα αναφέρονται παραπάνω. Ξεκινώντας από το Ελληνικό κοινοβούλιο που νομοθετεί και οφείλουμε να σεβόμαστε ανεξάρτητα εάν συμφωνούμε ή όχι.
Ορίζει ο νόμος πως για να γίνει ένας ΧΥΤΑ πρέπει να …..ένα, δύο, τρία πράγματα. Αν ο νόμος καταστρατηγείται , έχει υποχρέωση ο θιγόμενος να υπερασπισθεί το νόμο. Αν η πολιτεία δεν το προστατεύει, ο θιγόμενος οφείλει να διαμαρτυρηθεί. Αν διαμαρτυρηθεί οι δυνάμεις καταστολής παρεμβαίνουν για να προστατεύσουν το παραβάτη και να αποδώσουν κατηγορίες ποινικής δίωξης σε αυτούς που αγωνίζονται για να εφαρμοστεί ο νόμος. Έτσι απλά. Στο τόπο μου, στο νησί μου, βιώνουμε τον αυταρχισμό του κράτους την αναλγησία των δυνάμεων καταστολής, την ανάπτυξη με τη παρουσία των ΜΑΤ, την παραβίαση των νόμων από τα θεσμικά όργανα και τις διοικητικές υπηρεσίες , την ανυπαρξία των εκλεγμένων τοπικά και κεντρικά ,εν έτει 2008.
Δυστυχώς βιώνουμε Μεσαίωνα δημοκρατικών αξιών, θεσμικών και κοινωνικών, όπου προεξέχει η κρατική αυταρχικότητα και καταστολή, το «…αποφασίζομεν και διατάσομεν…» του δικτάτορα Παπαδόπουλου , αντικαταστάθηκε από το σύγχρονο και μεταποιημένο ομόφωνο ψήφισμα των δημοκρατικών εκλεγμένων δημάρχων μας «…αναγκαστικός χειρισμός του κράτους…» , η επέμβαση των ΜΑΤ.
Πως αντιστέκεται σε αυτά η κοινωνία και τι πρέπει;
Να μετέχει και να οργανώνεται σε λαϊκά και ακηδεμόνευτα κινήματα με στόχο τη προστασία του νόμου του δικαίου και της αξιοπρέπειας του, της λειτουργίας των θεσμών και των οργάνων σύμφωνα με το σύνταγμα. Έχει χρέος ο κάθε πολίτης Λευκιμμιώτης, Κερκυραίος, Έλληνας, να αγωνίζεται και να απαιτεί, όχι επαιτεί, αυτά που του ανήκουν και του οφείλει η ευνομούμενη πολιτεία. Στην εξέγερση του πολυτεχνείου δεν μετείχαν όλοι, ούτε από όλους στηρίχτηκε. Από μειοψηφίες οργανώθηκε, από μειοψηφίες στηρίχτηκε και από μειοψηφίες καταξιώθηκε, όπως και από μειοψηφίες διατηρείται η μνήμη. Όμως αυτή η μειοψηφική πρωτοπορία κατέχτησε τη κοινή γνώμη, αφύπνισε τις συνειδήσεις για ολομέτωπο αγώνα , ταρακούνησε τον αυταρχισμό και την τυραννία δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους για συνέχιση του αγώνα, αφού «…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…»
Δημήτρης κάντας,
καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Αν αναλύσουμε προσεχτικά το κυρίαρχο σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» , θα δούμε πως στις τρεις λέξεις υπάρχει η συμπύκνωση των αιτημάτων διαχρονικά όλης της ελεύθερης και εργαζόμενης κοινωνίας.
Στη λέξη ΨΩΜΙ εμπεριέχεται το ύψιστο δικαίωμα στην εργασία, τα εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στην ασφάλιση, στην υγεία, την δημόσια εκπαίδευση και σε όσες παροχές δικαιούται ο πολίτης ανάλογες με εκείνα τα τέλη που χρεώνεται από τη πολιτεία και θα έπρεπε να είναι ανταποδοτικά.
Στη λέξη ΠΑΙΔΕΙΑ, είναι συμπυκνωμένα ,κυρίαρχα, το δικαίωμα στη μόρφωση (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια) ,οι συνθήκες εκπαίδευσης, οι υποδομές που οφείλονται, η αγάπη για τη γνώση και η μετατροπή της σε παραγωγικό εργαλείο , η αγάπη για το συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη ,η υπέρβαση, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και τόσα άλλα…
Στη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , όλα τα προηγούμενα συν τα στοιχεία που εκφράζονται μέσα από τη ελευθερία της σκέψης , την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, με σεβασμό στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, έστω και αν αυτοί εκφράζονται από τη συνήθως κυρίαρχη αντίληψη περί τάξεων και πλειοψηφιών με αστικό και αντεργατικό περιεχόμενο…
Εξάγεται λοιπόν ένα συμπέρασμα όπου ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως ανάλογα με το πώς ο καθένας ιδιώτης ή φορέας ή πολιτικό κόμμα το συμφέρει, ενώ στη πραγματικότητα δε χωράνε και πολλές ερμηνείες. Το δικό μου συμπέρασμα, φυσικά, καταγράφεται με τίτλο: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, αντί του προειρημένου «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Επίκαιρο λοιπόν όσο ποτέ το μήνυμα του πολυτεχνείου, όσο και ο Αριστοφάνης
Τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς συρρικνώνονται και καταργούνται, η ανεργία αυξάνει σε βαθμό επικίνδυνο, το ωράριο καταργείται όπως και το πενθήμερο, τα ασφαλιστικά ταμεία επένδυσαν το κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων στο χρηματιστήριο και οι τράπεζες τα τίναξαν δήθεν στον αέρα για να τα ξαναπάρουν από το κράτος. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, η ανταγωνιστικότητα, η ατομική ιδιοκτησία και ο ανεξέλεγκτος πλούτος, δημιούργησε τεράστιο χάσμα και μεταξύ των οικονομικά ισχυρών για να επιβεβαιωθεί η ρήση, «ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος.
Το δικαίωμα στη μόρφωση και αυτό δοκιμάζεται σκληρά αφού σε συνδυασμό με την ανεργία και την αναξιοκρατία, τείνει να μηδενίσει τα πτυχία. Ο πεπαλαιωμένος τύπος του εκπαιδευτικού συστήματος στοχεύει στη δημιουργία στελεχών επιχειρήσεων καταργώντας τις αξίες. Η κρίση των αξιών καταργεί ουσιαστικά την έννοια άνθρωπος. Το δημόσιο σχολείο συνεχώς υποβαθμίζεται ενώ η κυρίαρχη αντίληψη που εκφράζεται κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, δρομολογεί με το άρθρο 16 την ιδιωτική εκπαίδευση, υποβαθμίζοντας όπως προείπα τη δημόσια.
Το θέμα της ελευθερίας για την οποία θυσίες χρόνων αναφέρονται, αν το αναλύσουμε και αυτό θα καταλήξουμε στις παρακάτω διαπιστώσεις:
• Τα προσωπικά δεδομένα έπαυσαν να είναι απόρρητα
• Η διακίνηση ελεύθερης σκέψης και ιδεών , είναι φακελωμένη
• Η προάσπιση των νόμων του κράτους, ποινικοποιείται
• Πλήθος δικαστικών λειτουργών, διώκονται ποινικά
• Η καταπάτηση του συντάγματος και των νόμων του κράτους από τα όργανα της πολιτείας(δυνάμεις καταστολής, βουλευτές), δεν ποινικοποιείται
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το συμβιβασμό της διανόησης με τη κυρίαρχη τάξη και αντίληψη, τότε κάποιος που σκέφτεται ελεύθερα και αυτόνομα, περισσότερο τάσσεται ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ να συνεχίζει να αγωνίζεται.
Πως τούτα τώρα συνδέονται με το ΧΥΤΑ Λευκίμμης όπως αναφέρεται στο τίτλο;
Μα στο κίνημα κατά του ΧΥΤΑ Λευκίμμης , θα συναντήσουμε τα περισσότερα από όσα αναφέρονται παραπάνω. Ξεκινώντας από το Ελληνικό κοινοβούλιο που νομοθετεί και οφείλουμε να σεβόμαστε ανεξάρτητα εάν συμφωνούμε ή όχι.
Ορίζει ο νόμος πως για να γίνει ένας ΧΥΤΑ πρέπει να …..ένα, δύο, τρία πράγματα. Αν ο νόμος καταστρατηγείται , έχει υποχρέωση ο θιγόμενος να υπερασπισθεί το νόμο. Αν η πολιτεία δεν το προστατεύει, ο θιγόμενος οφείλει να διαμαρτυρηθεί. Αν διαμαρτυρηθεί οι δυνάμεις καταστολής παρεμβαίνουν για να προστατεύσουν το παραβάτη και να αποδώσουν κατηγορίες ποινικής δίωξης σε αυτούς που αγωνίζονται για να εφαρμοστεί ο νόμος. Έτσι απλά. Στο τόπο μου, στο νησί μου, βιώνουμε τον αυταρχισμό του κράτους την αναλγησία των δυνάμεων καταστολής, την ανάπτυξη με τη παρουσία των ΜΑΤ, την παραβίαση των νόμων από τα θεσμικά όργανα και τις διοικητικές υπηρεσίες , την ανυπαρξία των εκλεγμένων τοπικά και κεντρικά ,εν έτει 2008.
Δυστυχώς βιώνουμε Μεσαίωνα δημοκρατικών αξιών, θεσμικών και κοινωνικών, όπου προεξέχει η κρατική αυταρχικότητα και καταστολή, το «…αποφασίζομεν και διατάσομεν…» του δικτάτορα Παπαδόπουλου , αντικαταστάθηκε από το σύγχρονο και μεταποιημένο ομόφωνο ψήφισμα των δημοκρατικών εκλεγμένων δημάρχων μας «…αναγκαστικός χειρισμός του κράτους…» , η επέμβαση των ΜΑΤ.
Πως αντιστέκεται σε αυτά η κοινωνία και τι πρέπει;
Να μετέχει και να οργανώνεται σε λαϊκά και ακηδεμόνευτα κινήματα με στόχο τη προστασία του νόμου του δικαίου και της αξιοπρέπειας του, της λειτουργίας των θεσμών και των οργάνων σύμφωνα με το σύνταγμα. Έχει χρέος ο κάθε πολίτης Λευκιμμιώτης, Κερκυραίος, Έλληνας, να αγωνίζεται και να απαιτεί, όχι επαιτεί, αυτά που του ανήκουν και του οφείλει η ευνομούμενη πολιτεία. Στην εξέγερση του πολυτεχνείου δεν μετείχαν όλοι, ούτε από όλους στηρίχτηκε. Από μειοψηφίες οργανώθηκε, από μειοψηφίες στηρίχτηκε και από μειοψηφίες καταξιώθηκε, όπως και από μειοψηφίες διατηρείται η μνήμη. Όμως αυτή η μειοψηφική πρωτοπορία κατέχτησε τη κοινή γνώμη, αφύπνισε τις συνειδήσεις για ολομέτωπο αγώνα , ταρακούνησε τον αυταρχισμό και την τυραννία δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους για συνέχιση του αγώνα, αφού «…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…»
Δημήτρης κάντας,
καθηγητής Φυσικής Αγωγής